on the road

7862 km met Vova onderweg, een heleboel herinneringen en avonturen... De tocht was geweldig, het rijden was ontspannend en vermoeiend tegelijkertijd. De reacties waren overweldigend en altijd positief. Zowat iedereen had sympathie voor dat oud verroest karretje van mij, reacties als "Wooow super car!" waren dan ook geen uitzondering.

Een eerste echt avontuur was de grens met Oekraine oversteken. Vova had het tot dan toe enorm goed gedaan, over de Duitse en Poolse snelwegen...

Bij de laatste stad voor de grens splitste de weg in 2 en ik heb dan richting Oekraine gekozen, wist ik veel dat het 40 km loodrecht door een woud zou zijn zonder pompstation of iets, recht tot op een punt van geen terugweg en dan de grens... Dus ja, ik was aan de grens voor ik het goed en wel door had. Daar moest eerst aan Poolse zijde alles gecontroleerd worden, koffer openen, inschrijvingsbewijs van de auto en mijn paspoort. Dan stukje niemandsland met een Oekraiense militair die daar wat Russisch staat te brullen; 'papiera de machina' of zoiets... zelf kreeg ik nog een immigratiekaart in de hand gestopt die ik al rijdende ook nog maar moest proberen in te vullen. Uiteindelijk ben ik daarmee bij een loketje gekomen met volgens mij de enige Engels sprekende aan heel die grensovergang, een hele vriendelijke Oekraiense hoewel ze dat eerste instantie heel goed wist te verbergen. Ze heeft me 2 keer teruggestuurd eerst voor een deel van de immigratiekaart, dan voor mijn groene kaart,... En dan kon ze lachen en kon er een 'Why do you come to Ukraine with an almost Ukrainian car...?' vanaf. Vervolgens begon ze een babbeltje terwijl de rij wachtenden achter mij steeds langer werd. Dan volgden er nog 2 andere stempels en dan mocht ik door, alle papieren weer opgeborgen en wat blijkt... 200m verder opnieuw alles bovenhalen, voor een laatste groepje boos kijkende militairen hoewel die toch ook wel konden lachen met mijne aftandse niva. Er kon zelfs 'WOOOW SUPERCAR!!!' af...

Ondertussen zat ik wel in Oekraine met bijna geen gas meer, gelukkig blijkt net als in Polen dat ook hier gas wijd verspreid is. En dus raakte ook Vova getankt, alleen nog 1 probleemke, hoewel ze de stickers hadden van elke mogelijke bankkaart en creditcard en ik nog geen Oekraiens geld had en gebruik van mijn betaalkaart wilde maken, bleken ze uiteindelijk alleen cash te aanvaarden... In een restaurant kan je nog de afwas doen maar met een volle gastank bij een godverlaten tankstation ergens in the middle of nowhere is er niet veel dat je kan doen... Uiteindelijk heb ik in poolse slottys betaald, ietskes te veel natuurlijk maar er zat niet veel anders op... En ik kon op weg naar Lviv, als ik de wegwijzers kon lezen tenminste ;-)

Het eerste tankstation in Oekraine

Op weg in Oekraine betekent ook talloze politiecontroles, gewoon routine controles uitgevoerd door de politie in de hoop wat extra drinkgeld te verdienen.

De autostrade ligt er slecht bij maar je mag er 110 km per uur rijden, tot je terecht komt op een stukje asfalt als een biljartlaken. Je kan er donder opzeggen dat je daar plots maar 70 meer mag rijden en gegarandeerd staan ze daar ergens in een bosje langs de weg, speedgun in de hand. Ik ben dan ook een aantal keren tegengehouden, voor te snel rijden, voor routine controles,... Maar elke keer ben ik er zonder betalen vanaf gekomen, hoewel sommige agenten toch wel zeer bizar reageerden. Zo was er één die zich verontschuldigde omdat hij mij tegen gehouden had. Nu moet ik toegeven dat ik de man ook enigsinds in verlegenheid had gebracht doordat mijn rijbewijs in mijn bagage zat en ik de mens mijne vuile was in zijn handen gestopt heb in mijn zoektocht naar het vodje papier... Zijn reactie: "Kristine, are you OK, I'm so sorry!" had ik echter niet verwacht. En er was die andere flik die het hard wilde spelen, geen woord Engels kon die kerel maar met een pokerface heeft ie mij op de bon gezwierd, tot ik zag dat hij mijn nr-plaat verkeerd noteerde en naar mijn adres vroeg. Mijn antwoord stond hem precies niet echt aan of was het het feit dat ik, zelf ook met een pokerface, weigerde ook maar enige aanstalte te maken om de man wat drinkgeld te geven...? Hoe dan ook, plots kon ik niet snel genoeg van onder zijn ogen verdwijnen... En zo ging dat iedere keer (gelukkig voor mij) ;-)

Of was het uit wederzijdse bewondering voor de niva dat ze mij daar tegenhielden?!

Wegwijzers, ze vinden en ze ontcijferen zijn nog zo'n belevenis. Zelfs de internationale luchthaven in Kiev is onvindbaar moest ik in de verte de vliegtuigen niet zien landen, ik zou zelfs niet weten welke richting ik uit moest... Maar ik ben er geraakt en ik heb er heel veel plezier in gehad en dat is het belangrijkste!

Naar blog overzicht