sierra de las Quijadas

Sierras de Las Quijadas oftewel GODVERDOMME (Een kort verhaaltje voor het slapengaan)

Er was eens een Sierra de Las Quijadas, een natuurpark op een 125km van San Luis.
Volgens onze roughguide, een boek dat zich al meermaals bewezen had doorheen onze trip, was het kinderspel om dit wonder van de natuur te bezoeken.
Er waren een aantal te bewandelen pistes:

1) Gebruik van de lokale bus
2) Het zoeken van een auto + chauffeur
3) Een georganiseerde trip
4) Zelf een auto huren
5) Te voet oid
6) Bellen of Pa niet kan rijden
7) Combinatie van bovenstaande

1) Dit was onze eerste en meest logische keuze, des te meer omdat die in het boek werd aangeprezen en tevens omdat dit de goedkoopste en leukste manier zou moeten zijn.
Helaas Sinterklaas bleken er maar 2 bussen naar en van het park te rijden 1 om 7u ´s morgens en 1 om 19u30 ´s avonds, ook hierover was geen zekerheid en tevens leek +12u in de woestijn te zitten ons geen goed idee....
2) 100USD includes fuel and euh ... fuel = te duur
3) 260Pesos p/p (iets van een 150eur) = is belachelijk duur, zelfs volgens de organisator "Hey?! you guys are no Americans!"
4) 168Pesos = schappelijk
5) Dood
6) Geen optie want onze gsm werkt hier niet
7) ...

Afijn, na veel vijven en zessen, veel gevloek en een relatiecrisis was het dus optie 4 geworden, namelijk het huren van een wagen (Chevrolet Corsa).
Ook dit was niet geheel vlekkeloos verlopen maar uiteindelijk waren we toch op weg richting het reservaat. 125km asfalt met links struikjes en rechts, verassend genoeg, ook struikjes tot ...yep, weer zover het oog maar kon reiken.... Eenmaal ginder aangekomen beseften we maar al goed dat de huurwagen de beste keuze was. Vanaf de ingang van het park tot aan de canyon was het nog zo een 6km rijden over een gloeiend hete grindweg zonder maar ergens 1 streepje schaduw te vinden, temp in de namiddag was nog steeds net geen 40°C.... Het park zelf is het best te beschrijven als een enorme krater voorzien van enorme rode door de wind uitgesleten rotswanden... al bij al waren onze inspanningen om er te raken zeker de moeite waard en kon de terugtocht ingezet worden.



Vin geconcentreerd aan het rijden op de grind/kiezelweg (wie wil er immers bij 40°C een band vervangen omdat ie lek gereden is op een scherpe steen ?) en ikke geconcentreerd aan het rondzien om toch maar die ene capibara te spotten... Plots vliegt Vin zwaar in de remmen, springt uit de auto en roept: "Uitstappen!, en breng uw camera mee?!! Mijn reactie: "Een capibara, waar?!" Maar niets is minder waar, we lopen een meter of 20 terug en zien een harige bewegende steen... Of nee, een spin! Zo groot als mijn hand!!! Die op haar dooie gemak de grindweg oversteekt!!! Nog nooit eerder gezien, zo'n joekel, zomaar vrij in de natuur! :-)



Tot zover het verhaaltje over de Quijadas...