the saga of the samurai...

Jinack Kajata, op het einde van het regenseizoen... De enige manier van en naar Coconut Island (de flora op het eiland doet een andere naam vermoeden...) is per 4x4... De enige 4x4 die het eiland verlaat is een Suzuki Samurai, vertrek om 6.00u GMT (Gambian Maybe Time).

Gepakt, gezakt, totaal niet uitgeslapen, gewapend met een zaklamp verzamelen we bij de Samurai. Van alle kanten komen er meer mensen toe... Moeten die allemaal mee?!?

Even later komt ook de driver aan, hij start de motor en dit lukt onmiddellijk, we laten een zucht van verlichting. Maar bij het indrukken van de choke stottert de motor en valt hij stil. Er volgen enkele verwoedde startpogingen met als enige resultaat een zich snel verspreidende benzinegeur... De motor is verzopen... We vrezen dat ons verblijf op het eiland nog verlengd zal worden, er is geen beweging meer te krijgen in de Samurai. Duwen is de volgende optie, een eerste keer, een tweede keer, een derde keer, een vierde keer... Het zweet loopt langs onze lijven, misselijkheid van de benzine en uitlaatgassen steekt de kop op. Bij de vijfde poging blijkt dat de veldvitessen ingeschakeld zijn... Maar gelukkig is dit de laatste poging, de motor draait!

Dan de passagiers schikken: 2 vrouwen vooraan, naast de driver, met 3 op de minuscule achterbank, rugzakken geklemd tussen de rugleuning van de achterbank en het reserve wiel, 2 personen op de achterbumper en 3 personen op de motorkap... En we kunnen vertrekken!

Door de moerassen, niet eens terreinbanden... We houden angstvallig de toerenteller in de gaten en luisteren naar de motor: "GAS, GASS, GAAASSSS !!!" roepen we wanneer het toerental even dipt, tot hilariteit van de andere passagiers... De laatste plaats waar we willen stilvallen is wel in dit moeras, plassen van meer dan 50cm diep, nu en dan een boeggolf over de motorkap bij het induiken van weer een diepere plas, modder overal, 1000-en muggen,... De driver roept zo nu en dan naar de mensen op de motorkap om de ruit schoon te vegen, deze Samurai heeft immers geen ruitenwissers meer... En dan stopt onze driver... onder het motto: "There's always room for one more..." pikken we nog een passagier op... Hij heeft nog wel een plekje om zich vast te klampen aan de achterbumper. We zijn nu in totaal met 12! En na een spannende bijna eindeloos lijkende rit bereiken we zonder problemen ons doel! Enkel nog woorden van lof voor de Suzuki Samurai, ik ben onder de indruk...!