where it's said the Gods stay safe...

... Always in cloudless summers and white shining glory... [Homerus Odysee]

Mount Olympus is met zijn 2919m de hoogste berg van Griekenland, de top, het hoogste punt is Mytikas, de tweede hoogste top is Skolio met 2912m. De voet van de berg ligt in de stad van de Goden, Litochoro. Volgens de Griekse mythologie is de berg de thuis van de 12 Olympiërs, de belangrijkste goden in het Pantheon. De Goden zoals Zeus dwaalden rond op de berg, verder geloofden de oude Grieken dat toen Gaia (Moeder Aarde) het leven schonk aan de Titanen (de voorouders van de Goden) ze hen een berg als troon gaf. Chronos was de jongste en machtigste Titaan en hij kreeg Mount Olympus als troon...

Mount Olympus! Iets mythisch, iets machtigs, iets heroïsch! De berg oefende een aantrekkingskracht op mij uit zoals de noordpool op de naald van een kompas... Ik zou hem gaan beklimmen. Onderweg in Griekenland waren we Dayton al tegen het lijf gelopen, ook hij had dezelfde plannen en Andrew die was altijd wel te vinden voor een avontuur met stoer verhaal achteraf... We hadden dus een heus team, we waren met 4. We zouden vertrekken vanuit de stad der Goden, Litochoro... Het was allemaal prachtig, de voorbereiding liep van een leien dakje, het weer zag er goed uit: aangenaam nazomerweer, inkopen, een slaapplaats op de berg reserveren (dat moest in de enige refuge die nog open was, het was ondertussen immers eind oktober en de andere refuges waren gesloten voor het komende winterseizoen), een laastste stevig avondmaal en een goeie nachtrust.

Hoe groot was de desillusie dan ook toen bleek dat het op onze grote dag pijpenstelen regende, het water viel gewoon met bakken uit de hemel, het was koud, het waaide... Ons plan: vertrek om 8.00u vanuit Litochoro, trekking door een kloof langs een rivier, tot op 1100m, een tocht van ongeveer 5u, dan het eerste deel van de beklimming tot de refuge op 2100m nog eens 3u zonder rusttijden, eet- en drinkpauzes, in totaal dus een 8u durende stapdag... Maar om 8u is het weer te slecht, om 9u is de regen iets minder... Dit is onze kans, nog langer wachten en we moeten op zoek naar een lift tot op het 1100m-punt anders halen we de refuge nooit op tijd (op tijd betekent hier voor het donker wordt)...

En dus vertrekken we... We waren goed voorbereid, op één ding na, het regenweer, dat hadden we totaal niet zien aankomen en we hadden dus ook geen aangepaste kleding. Na een goed uur stappen waren we doornat, na nog eens een uur stond het water ons in de schoenen, en na nog een uur begonnen we het koud te krijgen, dus werd het tempo verhoogd... Na 4u stappen hadden we het echt koud en kregen we honger, stoppen om te eten had echter 3 nadelen, we moesten stilstaan en kregen nog meer kou, we moesten onze rugzakken opendoen en dan zou ook de inhoud daarvan nog nat worden en ten derde het tijdsverlies, we waren immers al aan de late kant vertrokken... En uiteindelijk zo groot was de honger ook nog niet, een banaan zou wel volstaan... En zo leek het in eerste instantie ook, alleen merkten we niet dat onze energie stilaan opraakte dat ons tempo zakte evenals ons humeur en onze motivatie maar terugkeren was ondertussen geen optie meer aangezien we ondertussen halfweg waren en ver van de openbare wegen dus een mogelijkheid om te liften was er niet. Om 15u in de namiddag bereikten we pas het 1100m-punt en dan moest het steile werk nog beginnen... Wij waren echter allang doodop...

De klim tot aan de refuge op 2100m was afzien door de kou, de regen, de honger, de vermoeidheid, het gladde pad,... Mede door het slechte weer was er niets van uitzicht en leek er geen einde te komen aan die klim, bovendien viel de avond heel snel en begon het vroeger dan normaal te schemeren. Tegen die tijd was de moed ons al helemaal in de schoenen gezakt en vreesden we een zeer koude natte nacht onder de blote hemel maar onder het wakend oog van de Goden op de berg, het zou een gevecht tegen de elementen worden... Groot was dan ook de opluchting toen we uiteindelijk in de pikkedonker enkele lichtjes zagen, op dat moment zaten we al in de sneeuw maar we hadden het gehaald, we hadden de refuge bereikt!!!

And believe me, het gevoel dat ik had toen ik daar (letterlijk) binnenviel was onbeschrijfelijk!!! Misschien leunt volgende quote uit Trainspotting nog het best aan bij wat ik toen voelde:

Take the best orgasm you've ever had...

Multiply it by a 1000...

and you're still nowhere near!

Het beste moest toen nog komen: de open haard met een bankje ervoor, speciaal voor de "verkleumde zwervers"... En Bouletten in Tomatensaus, het enige eetbare dat er nog was. De bewoners stonden immers op het punt om na dat weekend ook de berg af te dalen en de refuge te sluiten voor de winter. Ik weet zeker dat ik het onder normale omstandigheden nooit had binnengekregen maar ze hebben gesmaakt, niet te geloven!!!

De nacht was onvoorstelbaar koud maar daar heb ik niets van gemerkt, ik heb geslapen als een roos! De volgende ochtend was de refuge gehuld in een dichte mist en lag alles onder een dikke laag sneeuw... Onder die omstandigheden mochten we niet naar Mytikas klimmen wegens te gevaarlijk, dus ging de tocht naar Skolio. Annick bleef in de refuge, ik heb nog een poging gewaagd maar had teveel spierpijn en kou en heb rechtsomkeer gemaakt. Dayton en Andrew made it all the way tot Skolio waar ze elk een sneeuwbal in de diepte gegooid hebben. Zicht over de omgeving was er door de weersomstandigheden niet, spijtig... Maar door diezelfde slechte omstandigheden zijn we een dag langer op Mount Olympus gebleven, de dag van onze afdaling was het weer al stukken beter en konden we toch nog genieten van de natuur en de omgeving. Hoewel we de top niet hebben gehaald heeft Mount Olympus toch een blijvende indruk nagelaten en een motivatie om nog eens terug te keren naar Griekenland!

Naar Blog overzicht