de politie, uw vriend

Al reizend door een land heb ik nooit veel contact met de politie, waarschijnlijk maar goed ook want waarom zou je de politie nodig hebben tenzij er iets gebeurd is... De weinige keren dat ik in aanraking ben geweest met de politie was dat gewoonlijk omdat ik de weg niet wist en er vanuit ging dat de toevallig aanwezige politie-agent me wel zou kunnen helpen, meestal verloopt dat als volgt: "Sir, do you speak English? I have to go to... " en duw hem dan een kaart onder zijn neus. En meestal blijkt dan dat hij geen Engels spreekt EN geen kaart kan lezen zodat ik nog geen stap verder ben...

Toch één keer is er wel degelijk wat gebeurd en werden we in het plaatselijk politiebureel verwacht om onze papieren terug te krijgen en een verklaring af te leggen... Op dat moment een alles behalve prettige belevenis maar nu achteraf bezien toch wel een hilarisch tafereel...

Einde jaar 1999 de millenniumkoorts woedde volop. Ik was naar Tunesië gereisd om een bezoekje te brengen aan Margot die daar op dat moment woonde en werkte en samen met nog enkele vrienden zouden we nieuwjaar vieren. De avond voor oudejaarsavond kregen we echter een verkeersongeval en werden we afgevoerd naar het "universitaire" ziekenhuis van Monastir, de toestanden daar waren schrijnend. Uiteindelijk viel het met ons allemaal nog mee en mochten we het ziekenhuis redelijk snel verlaten, alleen werden we de dag nadien in het politiebureau verwacht om een verklaring af te leggen en onze paspoorten terug te krijgen...

We waren stipt op tijd bij de politie, nog een beetje stijve spieren van de klap en we mochten vrijwel meteen een klein kantoortje binnen. Een kaal kamertje met een klein raam, en een flikkerende TL-lamp. In het midden stond een kleine houten bureau met daarop een aftandse Olivetti-typemachine. Voor het bureautje stonden 3 houten stoelen op een rij waarop wij plaats mochten nemen. De "flik" van dienst genoot nogal wat aanzien, hij had immers de "eer" om 3 toeristen te verhoren. Hij nam plaats achter zijn bureau, opende de bureauschuiven. Links papier, rechts carbonpapier, de verklaring moest immers in het 5-voud worden opgesteld. Alleen al het papier in de schrijfmachine steken nam 5 minuten in beslag. Dan volgde een verhoor, in het Frans. We werden elk om de beurt verzocht onze versie van de feiten te geven, met regelmatig een 5 minuten durende tussenpauze als er nog maar eens papier in de oude Olivetti moest gestoken worden. Wanneer alles zorgvuldig genoteerd was kregen we de documenten onder onze neus geduwd om te ondertekenen... Een klein probleem, die schrijfmachine was een Arabisch ding en dus slaagden wij er niet in ook maar iets te lezen van het ons voorgelegde pagina's lange document. Er moest een vertaler komen om het document voor te lezen maar die was natuurlijk niet onmiddellijk ter beschikking, uiteindelijk heeft één van aanwezige politie-agenten die een woordje Frans sprak de verklaring in't kort samengevat. Ondertussen waren wij het daar allang moe, vooral dat houten stoeltje was vreselijk ongemakkelijk en dus hebben we de boel maar ondertekend. Wat er nu juist instond is tot op heden nog steeds een raadsel, misschien was het wel een huwelijksakte want als er iets was wat die Tunesiërs wel zagen zitten was het trouwen met een Europese. Maar wij kregen onze paspoorten zonder veel problemen terug en hebben er verder nooit nog iets van gehoord. Eind goed al goed... en hoewel we de echte millenniumgekte dus gemist hebben is alles toch nog goed afgelopen.

Naar Blog overzicht