shangri la

Shangri La is de naam van het aardse paradijs uit het boek "Lost Horizon", dat in 1933 geschreven is door de Engelse romanschrijver James Hilton. Dit boek gaat over 4 Britten die een vliegtuigongeluk overleven en terechtkomen in een klooster aan de voet van de Tibetaanse berg Karakal. Het overweldigend mooie klooster draagt de naam Shangri La.

Shangri La wordt sindsdien op allerlei manieren overdrachtelijk gebruikt als benaming voor een paradijselijk oord...

De naam is dus veel belovend... De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen als ik mij naar de luchthaven van Pokhara begeef om vandaar het vliegtuig van Shangri La Air naar Jomsom te nemen... Jomsom ligt op ongeveer 2713m hoogte en zal mijn vertrekpunt worden voor de Jomsom - Muktinath trek in de Annapurna regio in Nepal.

De luchthaven van Pokhara licht dan weer een kleine tip van de sluier over het avontuur dat zal volgen... Het terrein is amper zo groot als de terreinen van het ondertussen reeds lang gefusioneerde voetbalploegje, F.C. Linde Peer dat zijn bestaansrecht zag verdwijnen wegens veel te klein... Doch in Nepal is dergelijke oppervlakte ideaal voor een luchthaventje zo blijkt. De gebouwen waren dan weer te vergelijken met de toenmalige kantine van F.C. Linde Peer. Niet echt spectalucair, of juist wel omdat het allemaal zo klein en primitief was.

Een dik uur later wist ik echter dat ik niet van de luchthaven van Pokhara onder de indruk moest zijn want er bestaan er nog kleinere, die van Jomsom bijvoorbeeld. Hier was eerder sprake van een Alpenweide met een iets hogere omheining dan de gebruikelijke weipalen. De start- en landingsbaan was slechts gedeeltelijk verhard en het luchthavengebouw met verkeerstoren was gewoon een werfkeet met grote antenne. En de koeien waren vervangen door yaks... Buiten de omheining was er 1 grote straat met enkele kleine huizen en nog meer yaks overal. Dat was Jomsom...

Het aller spectaculairste is en blijft echter nog de vlucht tussen Pokhara en Jomsom. Een aftandse Twinotter, afgeladen vol met ongeveer 20 passagiers, 2 piloten, 1 stewardess en massa's bagage. Gelukkig bestond die bagage veelal uit ultra licht trekking- en klimgerief, anders was die zeepkist nooit van de grond geraakt. Maar dat lukte gelukkig allemaal zonder veel problemen, toch eens airborne begon ik mij het één en ander te realiseren... We moesten immers over enkele zeer hoge toppen van de Annapurna range en zijn daar geen 7000+ pieken bij...? Even rondkijken leerde mij het volgende: de stewardess hield krampachtig de deur vast, de enkele Nepalezen (veelal berggidsen) zaten ineen gedoken te bidden en de overige passagiers zaten aan het raam gekluisterd. We vlogen tussen de besneewde bergen, de toppen staken hoog boven ons uit, het vliegtuigje was als een speelbal op de golven, het tolde gewoon door de vele turbulenties. We vlogen rakelings langs bergflanken, door kloven,... we vlogen recht op een berg af... Hier moesten we over, maar de berg bleek hoog, heel hoog, net hoger dan het plafond van onze zeepkist. Dus vlogen we er recht op af... Het was muisstil, niemand zei een woord iedereen hield de adem in en dan net op het laatste moment werden de gashendels opengetrokken, de kist schudde en beefde... maar we wonnen hoogte, de motoren jankten, sputterden... Maar we bleven stijgen en met een zucht raakten we over de top om dan weer een duikvlucht naar lagere hoogte in te zetten. Die top zag ik op slechts enkele meters onder het vliegtuig passeren. Neen, de berg moest echt geen 10m hoger zijn geweest of ik was misschien wel 1 van de overlevenden geweest van een vliegtuigongeluk en had dan mijn eigen Shangri La moeten zoeken in de Himalaya's...

Naar Blog overzicht