de Cotopaxi

Het mooiste aan Ecuador is wellicht zijn natuur, niet enkel de kustlijn en de jungle maar vooral het Andesgebergte dat het land van noord tot zuid door midden klieft. Eén van de hoogtepunten van een bezoek aan Ecuador is dan ook de beklimming van één van zijn vulkanen. Onze keuze viel op de Cotopaxi. Met zijn 5897 m de op één na hoogste berg van Ecuador. Het is een nog steeds actieve vulkaan die als één van de mooiste bergen van de Andes wordt beschouwd. Het is een bijna perfecte kegelvorm, die aan de basis een doormeter van 23 km heeft.

Vanuit Banos vertrokken we richting Cotopaxi National Park. Het hoogste punt dat je met een 4x4 kan bereiken is een parking op 4800 m hoogte, vanaf dan is het te voet tot aan de top. Onze tocht zou 3 dagen duren. De eerste dag tot op een hoogte van 4200 m waar we konden overnachten, de volgende dag naar het 4800 m punt om van daaruit naar de top te klimmen en dan terug tot het 4800 m punt voor een 2de overnachting en de 3 de dag terug naar beneden.

De eerste dag liep perfect! Een fikse wandeling op 3800 m om te acclimatiseren, dan verder naar de refuge op 4200 m voor de overnachting. De refuge was een lemen hutje waar 20 mensen konden slapen in 1 grote bak gevuld met stro. De omgeving was adembenemend mooi! Er waren daar een aantal ervaren klimmers met een voor ons indrukwekkende uitrusting en wij met onze gids. Er werd een stevig avondmaal bereid en dan was het 7u en pikke donker buiten. Tijd om te gaan slapen, tot hiertoe hadden we nergens last van, misschien een lichte hoofdpijn maar die was helemaal niet zo erg dat we er hinder van ondervonden.

De nacht was berekoud, we hadden nog al onze kleren aan, gewikkeld in een dik flanellen laken en zo in onze slaapzak, in de grote bak met stro, dicht tegen de andere klimmers aan... En maar bibberen en beven... Uiteindelijk werd het ochtend, veel hadden we niet geslapen en mede door de vermoeidheid bleek ook de hoogte duidelijk merkbaar, hoewel ik er nog niet echt last van had, was ik een pak kortademiger dan normaal.

Er werd een stevig ontbijt gegeten en dan bleek dat het weer helemaal was veranderd. De top van de Cotopaxi was gehuld in een dichte nevel, de gidsen (die van ons en die van onze "collega's") vertelden dat het onmogelijk was te vertrekken, er woedden op de top enorme sneeuwstormen. Ons vertrek werd uitgesteld met minstens een uur... 2 uur, ...

Uiteindelijk zijn we in karavaan vertrokken hoewel het een hopeloze expeditie zou worden. De parking op 4800m hebben we nog bereikt maar daar aangekomen waaiden we net niet van de berg. Een voor ons ongeziene storm, rukwinden die in staat waren ons gewoon van de berg te blazen, ijzige koude, hagel en sneeuw, vermoeidheid en de grote hoogte lieten ons maar één keuze... terugkeren. We hebben een kleine poging ondernomen, we zijn nog een 100m ofzo hoger dan de parking geraakt maar dan was er geen doen mee aan... Het was ploeteren en vechten tegen de natuurelementen, voor ons onbegonnen werk.

En dus was terugkeren de enige juiste keuze. Terug naar beneden, waar we de rest van de dag in het National Park hebben doorgebracht. De top van de Cotopaxi hebben we die dag enkel nog gezien gehuld in een dichte mist.

En hoewel we nogmaals door weersomstandigheden onze plannen gedwarsboomd zagen en noodgedwongen een verlengd bezoek brachten aan het National Park was ook dat meer dan de moeite waard!! Een prachtig park, beschermd natuurgebied, het indrukwekkende landschap hebben blijvende herinneringen nagelaten!

Naar Blog overzicht