war on terrorism

Laos, maart 2003... 4 maanden onderweg, weg van media, nieuws,... Het enige dat nu en dan eens opdook in de berichten die me bereikten was de gespannen toestand in het Midden Oosten en de rechtstreekse bedreigingen door de VS geuit. Onder de travellers heerste hierover onzekerheid, de toestand in de wereld was gespannen, niemand kon de gebeurtenissen en de evolutie ervan voorspellen. In alle hoofdsteden op mijn tocht was de bewaking van de Amerikaanse en Britse ambassades opgetrokken en vatte er voor de poorten van de ambassade in kwestie hele troepenmachten post.

De laatste week kopten alle beschikbare media: Zal Irak worden aangevallen? Zal Saddam Hoessein buigen? Er werd afgeteld tot het ultimatum. Er heerste spanning, toch had iedereen zoiets van: "Neen, zover zal het toch niet komen."

De ochtend van 20 maart was geen zonnige ochtend zoals de voorgaande, het was bewolkt, de lucht had iets onheilspellends... Het dan ook consternatie alom. Ik ging zoals elke ochtend in Vientiane naar één van de vele hele goeie bakkerijtjes daar, een overblijfsel nog uit de Franse koloniale tijd. Maar die ochtend was anders, het openbare leven leek wel stilgevallen, er was geen mens te bespeuren in de straten. Wel stonden overal de TV's aan, allen afgestemd op CNN of BBC World, beide zenders strijdend om de meest spectaculaire rechtstreekse beelden van de inval in Irak om 3.00u Iraakse tijd, ochtend in Laos... De verbijstering was groot, de live beelden waren zo on-echt, het leek een slecht in elkaar gestoken film. Niets was minder waar...

Nu 4 jaar later is Saddam gevat, veroordeeld en terechtgesteld evenals duizenden onschuldige burgers, de chaos in Irak is kompleet en er is niets bereikt... En die bizarre ochtend staat voorgoed in mijn geheugen gegrift...

Naar blog overzicht