travelthoughts

Naar blog overzicht

Brandend actueel de voorbije dagen en daarom dit stukje over Myanmar. Ik bezocht Myanmar in mei 2006, en was er 4 weken.

4 weken waarin ik marathon busritten heb doorstaan, heet, vochtig, tropisch regenweer, bij benadering een miljoen (althans de tel was ik al heel snel kwijt) trappen ben opgelopen en een miljard buddha's heb gezien. Ik heb het allemaal overleefd en had er geweldige ervaringen. Ervaringen die met gemak de gelijkenis met Laos 5 jaar geleden aankunnen. Het prachtige landschap, de vriendelijke mensen hebben een blijvende indruk nagelaten op mij en mijn herinneringen aan Myanmar.

Myanmar, het voormalige Birma. Zoals zoveel landen in Zuidoost Azië is Myanmar een zeer arm ontwikkelingsland, een gemiddeld maandloon is er ongeveer 10 USD of minder. De bevolking heeft het echter het zwaarste te verduren onder de onderdrukking van het militaire regime. Een enorm deel van het bruto nationaal product wordt besteed aan defensie en haast niets rest er voor de zo al extreem arme bevolking. Het militaire regime schrikt er niet voor terug tegenstanders op te sluiten en te folteren. Schendingen van de mensenrechten zijn schering en inslag. De Verenigde Naties, de Europese Unie, de Verenigde Staten, allemaal hebben ze wel economische sancties tegen het regime maar de keerzijde is dat ook de economische groei in Myanmar achter blijft t.o.v. de buurlanden. Door de onstabiele economie zijn brandstofprijzen maar ook prijzen van rijst totaal onvoorspelbaar, eten voor je gezin kan de ene week het dubbele of meer kosten dan de andere week.

En ondanks al de boycots zou je kunnen zeggen, waarom naar Myanmar reizen. Is rondreizen in Myanmar niet automatisch de overheid steunen want een deel van wat je betaalt gaat onvermijdelijk naar taxen...

De reden was 2-ledig, ik had de naaste buurlanden al bezocht vermits ik met een vriendin zou reizen was mijn voorwaarde niet opnieuw te gaan naar waar ik al geweest was. Verder intrigeerde Myanmar me, o.w.v. alle verhalen, de controverse en ook en vooral al de goede dingen die ik al over het land gehoord had. Na mijn bezoek kan ik enkel zeggen dat naar mijn gevoel, mijn keuze de juiste was. Toerisme is immers één van de weinige manieren waarop mensen uit Myanmar ervaringen kunnen uitwisselen met buitenlanders.

Natuurlijk, opgegroeid zijnde in België, beschouw ik een deel van het dagelijks leven als vanzelfsprekend, de wegen, de infrastructuur, electriciteit, internet, vrijheid en vooral vrije meningsuiting. Al reizend door Myanmar echter besefte ik nog maar eens hoe gelukkig we eigenlijk moeten zijn.

In Myanmar is internet gelimiteerd, veel sites worden door de overheid geblokkeerd en als het werkt is het immens traag. Wegen zijn in erbarmelijke staat, autostrades zijn amper paden te noemen, deels onverhard, met diepe putten, amper breed genoeg voor een auto, laat staan een bus... Electriciteit is slechts enkele uren per etmaal beschikbaar, meestal 's avonds en dikwijls zelfs helemaal niet. Zelfs in de hoofdstad Yangon is er slechts enkele uren per dag electriciteit. De meeste mensen overbruggen het tekort met generatoren maar diesel om ze draaiend te houden is ook zeldzaam en soms zelfs onbeschikbaar.

Eén van de meest bizarre beperkingen van de vrijheid in Myanmar was echter het totaal verbod op vrije meningsuiting. Het was er zo voelbaar aanwezig in elk gesprek met de mensen. Een man die ik ontmoette had ooit eens meegelopen in een betoging tegen de regering in 1998, hij werd gearresteerd, gevangen genomen voor 7 maanden en sindsdien werd elke job hem geweigerd. Er is geen enkele sociale zekerheid waarop hij kan terugvallen, nu 9 jaar later draagt hij nog steeds de gevolgen. Een ander bekend voorbeeld is het groepje stand up comedians dat eens een grap maakte over een generaal in het leger. Ze werden voor 5 jaar naar werkkampen gestuurd. Zware consequenties voor een onschuldig grapje...

Toch, ondanks dit alles heb ik zelden zo'n opgewekte, vriendelijke, mensen ontmoet. En dat is wat ik me nog het meest herinner van Myanmar.

Naar blog overzicht