Snuisterend in mijn oude reisdagboekjes kwam ik bij deze nota's uit. Exact 5 jaar geleden nam ik de nachttrein van Hanoi naar Lao Cai bij de Chinese grens... Een treinreis die ik me nog herinner als of het gisteren was, een hel van een treinreis, ook een treinreis die al vele malen naverteld is...
Bestemming was Sapa, in de bergen van Noord Vietnam. Als "independent traveller" heb ik een grondige hekel aan georganiseerde trips en trekkings allerhande. Sapa en de bergachtige omgeving is een populaire bestemming voor dergelijke één- of meerdaagse trips. Zelf was ik ervan overtuigd dat dit ook zelfstandig te bezoeken moest zijn. Mijn "partner in crime" was Annemarie, ik had haar een paar dagen eerder ontmoet in de trein van Hué naar Hanoi en we hadden min of meer dezelfde plannen. Onze strategie was een combinatie van trein en bus. De trein van Hanoi naar Lao Cai, op de Chinese grens en vandaar een bus naar Sapa.
Toen we een dag eerder naar het station waren gegaan, bleek dat er geen sleepers meer waren in nachttrein, enige optie was 3de klasse. Vermits het einde van mijn visum naderde was het vertrek uitstellen geen optie en 'doorwinterde' travellers als we waren kozen we voor een derde klasse ticket.
In onze reisgids stond hierover het volgende vermeld: 3rd class is the kind of journey to tell ones grandchildren about...
Maar zelfs met 'the worst case'- voorstelling die ik me van de 3de klasse had gemaakt kon de vergelijking niet opgaan... Het rijtuig waarin we een zitje hadden bestond uit houten bankjes waarop 2 westerse konten perfect naast mekaar pasten... In Vietnam moesten er dus 4 naast mekaar. Beenruimte was eveneens geheel naar Vietnamese standaard, wat zelfs als kleine westerling een marteling is. Bovendien was zowat alles onder de bankjes en op de bodem volgestapeld met bagage, rijst, bloem, kippen, varkens, mensen,...
Slapen zat er dus niet in, drinken gelukkig nog wel... Het Bar rijtuig had zowaar kussentjes op de houten bankjes, wat een comfort. Het bier was echter gruwelijk slecht en als rond 2u 's morgens, de overigens geheel mannelijke, bevolking van dat Bar rijtuig zodanig zat raakt en alle controle over welke manieren dan ook begint te verliezen, is voor ons de tijd aangebroken om toch maar naar onze houten bankjes terug te keren. Misselijk door de vele opeengepakte mensen, de vreselijk ongemakkelijke en harde zitjes, door de vermoeidheid en het walgelijke bier, is de enige manier die ik nog zie om toch een klein dutje te doen, te kiezen voor het gangpad. Languit leg ik me daar dus tussen de Vietnamezen, bagage, balen rijst en meel en kleinvee allerhande... Ik moet erin geslaagd zijn toch een uurtje te pitten als ik gewekt wordt door een schop onder mijn kont van een brullende conducteur.
Haleluja, 't is 5.20u en we zijn (al) in Lao Cai! De trein is toch altijd een beetje reizen!
Naar Blog overzicht
