van uw reporter ter plaatse...

Hier volgt één van de reisverslagen, naar huis gestuurd tijdens mijn reis door Iran... Enjoy!

Salam,

Terug in Teheran na een tour door centraal Iran. Iedereen bekeren is niet gelukt, teveel imams, ayatolla's, mulla's enz...

Van Teheran naar Shiraz gevlogen, vervolgens met de bus naar Yazd, Esfahan, Kashan en nu terug in Teheran. Morgen nog even voor een blitsbezoek naar Mashad vliegen, de heiligste stad in Iran. Alvorens richting België terug te komen.

Wat ben ik zoal tegengekomen: Women in Black, Iraanse macho's waartegen de Belgische compleet verbleken, Iraanse feest- en dus ook sluitingsdagen, woestijn en bergen, regen en wind, zon en hitte, theehuizen en waterpijpen (perfecte vervanging voor het gemis van een drupje alcohol en een vleugje wiet). And last but not least... Ne Belg (knap, blond, jong, onbezonnen, gedichten van Hafez citerend, filosoof, farsi sprekend, kortom wat wil een jonge vrouw op pad door Iran nog meer) die het toch anderhalve week in mijn gezelschap heeft uitgezongen. Grootste avontuur was vluchten met onze driver en gids in een peugeot 504 aan de Iraanse macho's in uniform (de driver was zijn rijbewijs thuis vergeten en daar lachen ze niet mee). En terwijl de hilariteit op de achterbank toenam riep de driver: "Don't laugh! Say your prayers!!!"

Verder heb ik dus de geneugden van het theehuis ontdekt (en dan bedoel ik niet de thee) maar al de verschillende varianten waterpijptabak (met als favoriet munt en als nipte tweede appel) en de eer om in deze 'men only-gelegenheden' ontvangen te worden als 'temporary honorary male guest'. Een goed glaske wijn daar kan ik hier alleen maar van dromen, de enige alcohol verkrijgbaar, op de zwarte markt weliswaar, is verdunde ethanol met fruitsap. Verder ben ik ondertussen zeer bedreven in DE Iraanse vrijetijdsbesteding aller generaties: De piknik: Men neme zijn heel hebben en houden van keukengerief tot beddegoed, rijdt naar een plekje met 3 sprieten gras, bij voorkeur een rond punt waar de 2 drukste straten van de stad kruisen en men spendeert de dag daar, kijkend naar het verkeer, genietend van de stilte, de frisse lucht inademend...

Mijn variant: een halve kilo nougat, een watermeloen, een vers lavashbrood, een blik tonijn, bananen, pistache noten en water. Als dessert: bekomen in een theehuis tot sluitingstijd alvorens mij in het nachtleven, binnen de 4 muren van de hotelkamer, te begeven...

Greetz,

KR=10

war on terrorism

Laos, maart 2003... 4 maanden onderweg, weg van media, nieuws,... Het enige dat nu en dan eens opdook in de berichten die me bereikten was de gespannen toestand in het Midden Oosten en de rechtstreekse bedreigingen door de VS geuit. Onder de travellers heerste hierover onzekerheid, de toestand in de wereld was gespannen, niemand kon de gebeurtenissen en de evolutie ervan voorspellen. In alle hoofdsteden op mijn tocht was de bewaking van de Amerikaanse en Britse ambassades opgetrokken en vatte er voor de poorten van de ambassade in kwestie hele troepenmachten post.

De laatste week kopten alle beschikbare media: Zal Irak worden aangevallen? Zal Saddam Hoessein buigen? Er werd afgeteld tot het ultimatum. Er heerste spanning, toch had iedereen zoiets van: "Neen, zover zal het toch niet komen."

De ochtend van 20 maart was geen zonnige ochtend zoals de voorgaande, het was bewolkt, de lucht had iets onheilspellends... Het dan ook consternatie alom. Ik ging zoals elke ochtend in Vientiane naar één van de vele hele goeie bakkerijtjes daar, een overblijfsel nog uit de Franse koloniale tijd. Maar die ochtend was anders, het openbare leven leek wel stilgevallen, er was geen mens te bespeuren in de straten. Wel stonden overal de TV's aan, allen afgestemd op CNN of BBC World, beide zenders strijdend om de meest spectaculaire rechtstreekse beelden van de inval in Irak om 3.00u Iraakse tijd, ochtend in Laos... De verbijstering was groot, de live beelden waren zo on-echt, het leek een slecht in elkaar gestoken film. Niets was minder waar...

Nu 4 jaar later is Saddam gevat, veroordeeld en terechtgesteld evenals duizenden onschuldige burgers, de chaos in Irak is kompleet en er is niets bereikt... En die bizarre ochtend staat voorgoed in mijn geheugen gegrift...

Naar blog overzicht

Bulgarije en de Balkan 2005

In progress...

internationale vrouwendag

8 maart 2003, Pakse - Laos, meer dan 3 maanden onderweg, ik verloor stilaan mijn tijdsbesef... De dagelijks routine was geen probleem, dat is leven op het ritme van de natuur, 't is nacht als het donker is en dag als het licht is. Maar of het nu zaterdag, zondag of bijvoorbeeld woensdag is, dat gevoel was ik allang kwijt. Het is ook niet van belang, moeilijker wordt het als je ook de datums kwijt bent, stilaan vergat ik of het nu de 7de van de maand was of 11de. En ook dat was niet van belang, ik had tijd in overvloed... De eenvoudigste oplossing is een kalendertje, ik had dat ergens op een bladzijde in een boek gekrabbeld... Feestdagen zijn ook een handige reminder. Zelfs al worden die niet echt gevierd, ze zijn toch overal gekend, 8 maart is er zo één: de internationale vrouwendag.

Ik was door Laos aan het reizen met Annemarie, we kwamen elkaar tegen in Vietnam, hadden min of meer dezelfde plannen en besloten dus met z'n 2 verder naar Laos te reizen. En we waren dringend toe aan een goei fuif... muziek, dansen, drinken, eens goed uit de bol gaan, dat moest zeker kunnen in Pakse, een provinciaal stadje in Zuid Laos, internationale vrouwendag was DE gelegenheid!

We gingen ons "girl-thing" beginnen met shoppen, Pakse had een groot spik splinter nieuw shoppingcentrum... Wat was dat een tegenvaller! Het gebouw stond er, maar daarmee was alles gezegd, het was helemaal leeg! Op zoek dan maar naar een cafe... niets... een discotheek... niets... een bioscoop... niets... Enige plek waar we onze toevlucht toe konden nemen was een ijscrème-shop. Erg welkom om de de frustratie weg te snoepen, verse ijscrème tot we er bijna misselijk van werden.

Aan de tafel naast ons zat een bende lokale jeugd een verjaardag te vieren ook met ijscrème en LaoLao, een "homemade" sterke drank overal naar eigen recept te verkrijgen in Laos. Ze nodigden ons uit aan hun tafel en vroegen of we zin hadden om mee op stap te gaan. Volgens hen was er een heuse "nightclub" in Pakse. En wij waren daar echt aan toe zijn dus gingen we ervoor, met z'n 16 ofzo in een pick-up truck en op naar de "nightclub"... Onze verrassing was dan ook groot toen die nightclub een rollerdisco bleek te zijn waar de plaatselijke jeugd (lees: 15 - 16 jarigen) een avondje uit de bol gaat op wieltjes! Gelukkig bleven die wieltjes ons gespaard en toen wij stilaan begonnen te vrezen dat het een saaie avond zou worden, verschenen de flessen whiskey op tafel... Let the party begin!!!

Hoe de avond verder is verlopen kan ik mij (helaas) niet meer herinneren, 1 ding staat vast: ik heb de internationale vrouwendag gevierd! Serieus gevierd, de kater nadien was niet te overzien, de geur van whiskey kan ik nu zoveel jaar later nog steeds niet verdragen... En als mijn tijdsbesef al niet weg was voor die avond, dan was het erna wel helemaal verdwenen... Dagen heb ik mijn hangmat niet meer verlaten om te bekomen van de nadorst en de koppijn... Wat een vrouw al niet moet overhebben om haar eigen feestdag te vieren ;-)...

Op de internationale vrouwendag: Schol !!!

Naar blog overzicht