travelthoughts

Jinack Kajata, op het einde van het regenseizoen... De enige manier van en naar Coconut Island (de flora op het eiland doet een andere naam vermoeden...) is per 4x4... De enige 4x4 die het eiland verlaat is een Suzuki Samurai, vertrek om 6.00u GMT (Gambian Maybe Time).

Gepakt, gezakt, totaal niet uitgeslapen, gewapend met een zaklamp verzamelen we bij de Samurai. Van alle kanten komen er meer mensen toe... Moeten die allemaal mee?!?

Even later komt ook de driver aan, hij start de motor en dit lukt onmiddellijk, we laten een zucht van verlichting. Maar bij het indrukken van de choke stottert de motor en valt hij stil. Er volgen enkele verwoedde startpogingen met als enige resultaat een zich snel verspreidende benzinegeur... De motor is verzopen... We vrezen dat ons verblijf op het eiland nog verlengd zal worden, er is geen beweging meer te krijgen in de Samurai. Duwen is de volgende optie, een eerste keer, een tweede keer, een derde keer, een vierde keer... Het zweet loopt langs onze lijven, misselijkheid van de benzine en uitlaatgassen steekt de kop op. Bij de vijfde poging blijkt dat de veldvitessen ingeschakeld zijn... Maar gelukkig is dit de laatste poging, de motor draait!

Dan de passagiers schikken: 2 vrouwen vooraan, naast de driver, met 3 op de minuscule achterbank, rugzakken geklemd tussen de rugleuning van de achterbank en het reserve wiel, 2 personen op de achterbumper en 3 personen op de motorkap... En we kunnen vertrekken!

Door de moerassen, niet eens terreinbanden... We houden angstvallig de toerenteller in de gaten en luisteren naar de motor: "GAS, GASS, GAAASSSS !!!" roepen we wanneer het toerental even dipt, tot hilariteit van de andere passagiers... De laatste plaats waar we willen stilvallen is wel in dit moeras, plassen van meer dan 50cm diep, nu en dan een boeggolf over de motorkap bij het induiken van weer een diepere plas, modder overal, 1000-en muggen,... De driver roept zo nu en dan naar de mensen op de motorkap om de ruit schoon te vegen, deze Samurai heeft immers geen ruitenwissers meer... En dan stopt onze driver... onder het motto: "There's always room for one more..." pikken we nog een passagier op... Hij heeft nog wel een plekje om zich vast te klampen aan de achterbumper. We zijn nu in totaal met 12! En na een spannende bijna eindeloos lijkende rit bereiken we zonder problemen ons doel! Enkel nog woorden van lof voor de Suzuki Samurai, ik ben onder de indruk...!

Exclusief interview met Wahab, DE sterspeler van het tornooi.

De finalisten van de world cup 2022 zijn gekend! Underdog en daardoor ook immens populair is het team van het kleine West Afrikaanse land, The Gambia. Ze zijn de verrassing van het tornooi, outsider en vooraf zeker niet tot de favorieten gerekend. Door hun dynamische spel, fairplay en mooie voetbal wonnen ze stelselmatig het publiek voor zich. Nadat ze keer op keer de grote favorieten en voetballanden naar huis speelden, bereikte hun populariteit ongekende hoogtes.

Hun sterspeler is Wahab. Hij groeide uit tot HET talent van deze wereldbeker en is topschutter, hij wordt nu al uitgeroepen tot beste speler van het tornooi.

Exclusief voor onze lezers vertelt hij zijn verhaal:

Wahab: "Ik was 6, woonde met mijn moeder, broertjes, zusjes, nichtjes, neefjes, 4 grootmoeders, 10 tantes en nonkels en grootvader in een kleine compound in een dorpje. Ons dorpje was gelegen op de noordelijke oever van de rivier Gambia, tussen Kerewan en Farafenni. Het leven was niet gemakkelijk, we waren arm maar gelukkig. Terwijl de mannen discussieerden en filosofeerden over de te nemen beslissingen, moesten mijn moeder, tantes en oudere zusjes werken in de velden, water halen, wassen, koken, gewassen planten en oogsten, het vee verzorgen,...

Op een dag was ik met mijn broertjes en neefjes aan het spelen. We zagen op de snelweg een hele mooie bus voorbij rijden, een bus met Toubabs (= Afrikaans woord voor blanke mensen). Plots stopte die bus, ze maakte rechtsomkeer en reed van de snelweg af, het pad naar onze compound op. Onder de ouderen was er wat paniek, wat gebeurde er?... Maar wij waren zo nieuwsgierig dat we allemaal naar de bus renden. Er kwamen 8 toubabs uit, ze hadden een grote doos bij. Allemaal spulletjes die we niet konden kopen maar die het leven voor de vrouwen iets gemakkelijker maakten. Er waren ook pennen en schriftjes, wij waren allemaal zo blij, dat we spontaan begonnen te dansen, te zingen en te feesten. Het was een prachtige dag!

Maar ook voor ons was er een prachtig cadeau! Een hele mooie groen-gele bal!! Een echte bal, een ronde, harde bal, een bal die niet lek was, die botste! Een bal waar wij al zo lang van droomden.

Grootvader nam de geschenken dankbaar aan, en waakte erover dat alles eerlijk verdeeld werd. Het was feest voor ons, iedereen was blij. Grootvader zorgde er ook voor dat we allemaal konden voetballen, hij deelde ons in in teams, organiseerde een competitie in het dorp. Ik vond dat fantastisch en deed altijd uitermate mijn best. Later op school werd ik geselecteerd voor een project van de FIFA: Gambia Goal. Ik kreeg een opleiding en had tegelijkertijd heel veel kans om te trainen en nu ben ik hier! Ik beleef de tijd van mijn leven!!!

Die dag was niet enkel voor mij maar voor iedereen in ons dorp heel speciaal!"

Met dank aan Abdul, Jerry, Joke en Harry, Erica en Erik, Ria en Henk. Een betere plek om ons 'voetballeke' achter te laten hadden we niet kunnen bedenken, dat bezoek was zonder meer een hoogte punt van onze reis!