travelthoughts

Onze grote reis van 2011: Met de transsiberische spoorlijn, van Moskou naar Vladivostok!

things to do before you die...

.....aan de noodrem van een trein trekken?.......

Beter nog, aan de noodrem van een Russische trein trekken ergens in the middle of nowhere ergens tussen Khabarovsk en Vladivostok...

Het verhaal gaat als volgt:

Na wederom een zeer aangename en plezante 65 uur op de trein zijn we aan de laatste 700km begonnen als de trein stilstaat in een klein dorpje dat vooral als bevoorrading voor de trein gebruikt wordt. In het station is buiten het vullen van de watertanks van de trein, enkele kaviaar verkopers en andere foodstalletjes, geen hol te beleven. En het bestaan van dat dorp is enkel te danken aan de spoorlijn. De mensen die dit dorp gesticht hebben stammen af van de arbeiders die indertijd naar deze uithoek zijn gestuurd om die spoorlijn aan te leggen.

En net daar verlaat ik dus even de trein om ook onszelf wat te bevoorraden en wat eetbaars te kopen. Als die inkopen goed en wel gebeurd zijn, zie ik vanuit mijn ooghoek een trein in beweging. Dat is waarschijnlijk het moment dat het wereldrecord op de 100m spurt gesneuveld is, helaas niet in olympische omstandigheden en dus zonder tijdsregistratie...

Maar soit, ik haal de trein bij, ik win nog wat snelheid en loop tot bij de 3de laatste wagon, wagon 16, onze wagon. Ik heb nog een beetje overschot om de trein te grijpen en een sprong te wagen, als ik oog in oog kom met de Provodnitsa. Een heks, niet meer niet minder, een tang van wijf, lelijk als de nacht. Ze is door het dolle heen, razend naar mij aan het brullen. Ik versta er geen bal van maar ik heb meer schrik van haar dan van de rijdende trein, ik durf dus niet springen............

Ik vertraag, kijk de trein na, beseffend dat ik geen paspoort, geen telefoon en slechts het equivalent van 10 euro in Roebels op zak heb. In mijn hoofd heb ik al een plan B, plan C, plan D,....... Wat zijn de opties, wat is mijn volgende stap?

Als ik in de verte de trein weer zie stilstaan! Ik zet een nieuwe spurt in, zie de provodnitsa van de laatste wagon het trapje naar beneden laten, ik spring erin! Ik ga de wagons door en kom Kevin tegen: "Oef ge zit erin! Ik heb de noodstop getrokken!" :-D Wat een held!

Weer op onze plaats zit de ambiance er goed in, onze Russische medepassagiers vonden het ook allemaal spannend. Ze nemen het voor ons op en geven ons de raad niets te betalen als dat van ons geeist wordt... Dan komt de razende provodnitsa, ze wil ons adres en we krijgen nog een resem verwensingen naar ons hoofd geslingerd waarop wij antwoorden: "Nie pa nie ma yu" (we verstaan het niet) en ze druipt weer af...

De laatste 10u in de trein worden er allerlij strategien bedacht om de boete te ontlopen: onze rugzak omdoen, doorstappen en ons niet laten tegenhouden lijkt de beste. Tot bij aankomst het perron vol kepie's staat. Shit, komen die voor ons?

Maar ook hier loopt het goed af, wij wandelen het station van Vladivostok uit zonder probleem, niemand die ons aanspreekt, tegen houdt, niets....... En zo houden wij een straf verhaal over aan onze laatste lange treinreis, een treinreis die al even afwisselend was als de eerste lange rit van Moskou naar Irkutsk.

We hebben de volledige rit van 9288 km in 3de klasse of platskart afgelegd, tussen allemaal Russische medepassagiers. Het heeft nooit verveeld, was altijd even plezant. Zo hebben we de wagon gedeeld met talloze mensen allemaal voor dagen onderweg, mensen die geen Engels konden, mensen die enkele woordjes konden en wij hebben ondertussen vele Russische woorden geleerd. We kunnen simpele converstaties voeren, vaak met tekeningskes en gebaren, maar dat werd altijd zeer geapprecieerd.