Zomer 2000, afgestudeerd, tijd om de horizonten te verleggen, te ontspannen, een laatste (?) keer goed te profiteren. En ver deze keer, waarom niet buiten Europa... Zuid Amerika...? De keuze van de bestemming was eerder toevallig, tips die we hadden gekregen, beschikbaarheid van een vliegticket... Het werd Ecuador!
De aankomst in Quito, was spannend, alles was nieuw, we waren gewaarschuwd voor zoveel gevaren, en dus heel op ons hoede. De luchthaven was streng bewaakt met zwaar bewapende agenten, als eerste indruk kon dat al tellen. En wat we als eerste nodig hadden was geld. Wij hadden US dollars mee, in kleine coupures. Het waren de laatste maanden van de Ecuadaroriaanse Sucres, het land kampte met een enorme inflatie en de Sucres zou weldra helemaal vervangen worden door de USD. Het moet iets van een 600 USD zijn geweest die werden gewisseld en meteen zaten we met een door ons totaal onvoorzien probleem, 600 USD betekende een stapel van 10 cm(!) bankbiljetten in Sucres, steek dat maar eens vlug weg... En we hebben waarschijnlijk ongelooflijk veel geluk gehad dat we daar al niet meteen bestolen zijn. Maar 't liep allemaal zeer goed. We hadden voor de eerste nacht ook al een hotel geregeld en een airport pick up, die stond netjes op tijd tussen de drummende menigte buiten aan het luchthavengebouw met een klein bordje met mijn naam erop. Alles verliep dus vlekkeloos en het hotel zelf, een klein pension, l' Auberge Inn bleek een juweeltje te zijn! Heel mooie kamers, zeer goeie bedden en last but not least, een prachtig restaurant met heel lekker eten en geweldige coctails! De sfeer zat er dus meteen in!
Verder was Quito vooral een hele grote drukke stad, die op 2800m hoogte ligt, dat en het uurverschil maakt dat je wel even tijd nodig hebt om te wennen. En het verkeer is een regelrechte aanval op je slijmvliezen, al het roet door de bussen en trucks uitgestoten, maakt dat je zakdoeken zwart zien van zodra je er eens in gesnut hebt. Om 15u in de namiddag was er een regenbui, je kon daar bijna je uurwerk op juist zetten. We hebben ons er de eerste dag in elk geval al goed aan laten vangen. Al wandelend door de stad met een aangenaam temperatuurtje werd het plots donker in No Time, enkele donderslagen en een bliksemschicht later gutste de regen naar beneden, die was ijskoud en veranderde geleidelijk in hagelbollen ter grootte van knikkers en zo ging dat dan 10 minuten door tot alles wit zag en de straten waren omgetoverd in ijsrivieren.
Ons vertrek uit Quito was een eerste groot avontuur, bijna paranoia gemaakt door mensen die ons waarschuwden hoe gevaarlijk het wel niet is in het busstation en geen Spaans sprekend waren we een zogezegde makkelijke prooi voor overvallers allerhande. De kok van l' Auberge Inn regelde een taxi voor ons en die kreeg duidelijke instructies ons recht voor de deur van "de Teminal Terrestre" af te zetten. Wij mochten absoluut aan niemand zeggen waar we heen gingen... Uiteindelijk was dat busstation indrukwekkend niet omdat het groot was maar gewoon owv de drukte en chaos die er heerste en al de roepende verkopers van busticketten. Het openbaar vervoer zo bleek, was geprivatiseerd en al de busbedrijfjes ijverden om zoveel mogelijk passagiers, om zo snel mogelijk hun bus te vullen. Alle mogelijke bestemmingen werden naar ons geroepen en daar stonden wij, in die chaos... Uiteindelijk hebben we toch maar gezegd dat we naar Riobamba gingen, meteen werden we bij de hand genomen, naar 't juiste loket gebracht en 5 minuten later zaten we in de bus, zo eenvoudig ging dat dus...
Uiteindelijk hebben we op onze tocht Ecuador van noord naar zuid doorkruist met een kleine zijtour de jungle in en een lus langs de kust terug naar Quito. Op onze tocht waren Riobamba, Banos, Tena, Quilotoa, Latacunga, Ingapirca, Cuenca, Guayaquil, Montanita, Puerto Lopez en Otavalo onze stopplaatsen. In sommige gevallen was het bereiken van die plaatsen een groter avontuur dan de bezienswaardigheden die die plek te bieden had... Zoals bv Riobamba waar we net in een weekend toekwamen, het dorp leek wel uitgestorven maar de weg er naartoe was fantastisch. Zoals elke tocht met de bus in Ecuador, we hebben dan ook uren in de bussen daar gezeten maar we hebben ons er geen seconde in verveeld! Het landschap zo is indrukwekkend, de wegen zijn precies gigantische rollercoasters. Meestal zaten wij met ons gezicht tegen het raam geplakt, soms zelfs uit het raam hangend om toch maar een goeie foto te kunnen nemen. Het gebeurde dat we boven het wolkendek reden, dat we een haarspeldbocht achteruit moesten nemen omdat er juist een vrachtwagen als tegenligger kwam en het onmogelijk was deze te kruisen... Of dat we in een overladen bus de Jungle introkken, de modder aan de banden en de bodem van de bus hoorden slurpen, en de bus zelf die was helemaal overwoekerd door de tropische planten. Ook de sfeer in die bussen was fantastisch, Salsa knalde uit de boxen, iedereen was altijd even vriendelijk en goedgezind en overal sprongen er verkopers in de bus die dan even luid roepend "Caramello's Caramellito's" brulden en er weer uitsprongen.
Buiten de bussen waren er ook fantastische plekken in Ecuador, zoals Banos, Ingapirca, Quilotoa, Montanita en Puerto Lopez. Dit zijn zoals overal eigenlijk de kleine dorpjes...
Banos is piepklein, aan de voet van de Tunguruhua, de meest actieve vulkaan van Ecuador en zowat de meest toerischtische plek van Ecuador omdat het zowel als basis dient om de Jungle in te trekken als als vertrekpunt voor een trekking in de Andes naar één van de vele +6000m toppen met als hoogste de Chimborazo en als bekendste wellicht de Cotopaxi. Banos heeft oergezellige restaurantjes, café-tjes, en hotelletjes.
Quilotoa ligt hoog in de Andes en herbergt een kratermeer, het dorpje zelf is piepklein, eerder een nederzetting, bevoorrading is er 1 keer per week. Je slaapt er bij een familie en je eet daar ook mee, je eet wat er gekookt wordt. Door de grote hoogte is het berekoud en heb je een openhaard in je kamer. Eens de zon is ondergegaan is dat de enige manier om je min of meer warm te houden en eens je in slaap gevallen bent en het vuur is gedoofd is het bibberen tot de zon weer opkomt. Een belevenis en het kratermeer is zo prachtig dat je er de koude graag bij neemt!
Ook Ingapirca ligt hoog in de Andes, het heeft een historirsche site uit de tijd van Inca's en de meeste toeristen bezoeken deze als daguitstap vanuit Cuenca. De weinigen die er blijven slapen, waaronder wij dus, ontdekken een piepklein dorpje waar je ook bij een familie blijft slapen. Ingapirca ligt in tegenstelling tot Quilotoa dicht bij de drukke Noord Zuid as en is gemakkelijker bereikbaar, er is dus ook meer te eten en er zijn zelfs enkele winkeltjes. Toch zijn ook de nachten er berekoud.
Montanita en Puerto Lopez zijn kuststadjes. Montanita was eigenlijk eerder een nederzetting van strooien hutjes, verzamelplaats voor surfers, toen nog in geen enkele reisgids opgenomen maar via mond aan mond reclame won het zienderogen aan populariteit. De totale oppervlakte van het dorp is waarschijnlijk niet groter dan 30 are maar het was zo laid back, easy going, de surfers hang out! Kleine cafees, hotelletjes, restaurantjes, heerlijke coctails,... En buiten surfen was er niets te zien en niets te doen, toch was het een plek om enkele dagen kompleet te relaxen. En na enkele dagen kon je dan gewoon langs de weg gaan zitten wachten tot de bus naar Puerto Lopez passeerde.
Een iets groter dorp met al "echte" huizen ipv hutten. Puerto Lopez was toerischtischer omdat dat de uitvalsbasis was om naar Isla de la Plata te gaan, een klein eiland voor de kust met zowat dezelfde fauna en flora als de Galapagos Eilanden. Een andere mogelijkheid was een bezoek aan het Machalilla National Park en Los Frailes, een beschermd strand. En hoewel Puerto Lopez al ontdekt was door touroperators was het nog steeds een heel gezellige plek om te vertoeven met als toppunt een klein bakkerijtje dat ongelooflijk lekker bananenbrood bakte!
Na een maand waren we terug in Quito en hoewel we graag nog wat langer gebleven hadden, zat onze vakantie er weer op en hadden we een vliegtuig richting Madrid en nadien Brussel te halen...
