Salta en omgeving

Salta, in noordwest Argentinië, is één van onze favoriete steden. Het is kleiner dan Buenos Aires maar zeker niet minder gezellig. Het heeft nog die mooie koloniale architectuur wat hier in de regio nogal ongebruikelijk is wegens de grote kans op aardbevingen. Toch is Salta hiervan altijd gespaard gebleven. Dit zou te wijten zijn aan enkele beelden van heiligen die op één of andere manier in Salta zijn aangespoeld (vreemd zo zonder zee in de buurt). Ze hebben een jaarlijks festival gekregen en worden dan in processie door de straten gedragen. Snappen wie het snappen kan, maar tot dusver heeft Salta dus nog niet in puin gelegen. En gelukkig maar want het is er gezellig met een mooi, gezellig, centraal plein en de vele terraskes erom heen.

't Was niet alleen om de terraskes dat we naar Salta getrokken waren, al waren die natuurlijk mooi meegenomen... Maar Salta is ook de perfecte uitvalsbasis om de regio te bezoeken. En nu we ook stilaan bedreven werden in de kunst van het afbieden (we are no Americans!), hadden we ons een mooie dagtrip door die omgeving en naar de Salinas Grandes (grote zoutvlakte) geregeld.

Om daar de geraken volgden we tot 'San Antonio de los Cobres' het traject van de 'Tren al les nubes'. Oftewel, de Trein naar de wolken, liefst van al hadden we zelf deze trein genomen omwille van het prachtige traject dat hij volgt tot hoog in de Andes. Maar omdat het in deze regio op dit moment regenseizoen is, rijdt de trein tussen december en maart niet. Nu ja, na de gewone weg en de rails gezien te hebben kunnen we dat enigsinds begrijpen. Zelfs met de bus/auto wordt deze weg uitermate gevaarlijk en onberijdbaar door landverschuivingen bij hevige regen. De uitzichten maken alles, en zelfs meer, goed! Waaaauw! Ik ben weer in de Andes, na 7,5 jaar ben ik echt weer in de Andes!!! De eerste keer dat ik dit gevoel weer heb!



Uiteindelijk is het hoogste punt dat we bereiken 4170m, goed voor de "been there, done that, took the picture"-foto maar shit wat een gevoel, IK BEN WEER IN DE ANDES!!!


Salinas Grandes is zeker ook een hoogtepunt! En hoewel we geen blauwe lucht hadden was er in de verte een extreem drijgende onweerslucht, indrukwekkend. Om van de zoutvlakte maar te zwijgen, een vlakte van 210 vierkante km zout. Wit tot je ogen ervan pijn doen, in alle richtingen en zover je kan kijken, zout, overal zout. Enige afwisseling brengen de rechthoekige poelen, waaruit zout wordt gewonnen voor dagelijks gebruik. Het kraakt onder je voeten alsof je op korrelsneeuw loopt, moesten we niet beter weten, we zouden denken dat we op eeuwige sneeuw staan.


We sluiten af via de kloof van Humahuaca, een afdaling waar ze ook in Frankrijk nog een puntje aan kunnen zuigen, Unesco World Heritage in de categorie natuur, adembenemend knap. Laatste stop is Purmamarka, waar de 7 kleurige berg het dorpje domineert, alle kleuren van alle aardlagen van de Humahuaca kloof zijn hier te zien in 1 rots! Verder een klein marktje met allemaal "artesanias", gezellig! En dan volgt een lange rit terug naar Salta, waar de terraskes weer staan te wachten ;-) ...

Ischigualasto en Talampaya

2 parken die we zeker willen bezoeken zijn Parque Provincial Ischigualasto en Parque Nacional Talampaya. De 2 parken behoren tot de meest gefotografeerde regio's van Argentinië. Ze zijn beide UNESCO World Heritage sites.

Parque Provincial Ischigualasto is beter bekend als "Valle de la Luna" ofwel maanvallei. Dit is te wijten aan het feit dat het landschap eruit ziet als een euhm... maanlandschap.
Parque Nacional Talampaya is het meest bekend omwille van zijn gigantische kliffen uit rode zandsteen.

Om deze parken te bezoeken hebben we een uitvalsbasis nodig, de keuze valt op "San Augustin de Valle Fértil". De naam van het dorp is in elk geval langer dan dat het dorp groot is, we houden het dus verder op "San Augustin". Het is een piepklein dorpje met 2 verharde straten rond een plein. De grootste bestaansreden van dit dorp is juist de nabijheid van beide parken en het daaruit voortvloeiend toerisme. Hostels, cabana's en hotels schieten er als paddestoelen uit de grond, net als travelagencies. Wij komen terecht in Hotel "Cerro del Valle" bij Mario en Marissa, een jong en ondernemend koppel. Ook zij proberen een hotelletje op te bouwen en hebben reeds 2 kamers klaar. Qua comfort evenaren ze makkelijk een Hilton of een Sheraton, maar er is 1000 keer meer gastvrijheid, vriendelijkheid en gezelligheid aanwezig!
Mario en Marissa spreken beide zeer goed Engels en zijn een enorme bron aan informatie over de regio, we krijgen massa's tips.

's Ochtends vroeg komt Mario ons het ontbijt brengen en dan kunnen we op weg. We zijn met z'n 6: Sara uit Spanje, Lautaro uit Argentinië, Ruth en Juliana uit Duitsland en Vin en ik in een oude Ford Transit. Het is een kleine 100 km naar Ischigualasto en het wordt al snel duidelijk waarom dit park bekend staat als maanvallei. Het is woestijngebied met de meest bizarre landschappen en de oudste aardlagen ter wereld. Massa's fossielen en beenderen van dinosauriërs zijn hier gevonden. Eén van de bizarste verschijnselen is een zandvlakte bezaaid met kanonbalvormige stenen. Hoe ze zijn ontstaan of hoe ze hier terecht zijn gekomen is nog steeds niet exact geweten en er bestaan verschillende theoriën rond.



Talampaya ligt op ongeveer 93 km van Ischigualasto, vlakbij dus volgens Argentijnse normen, en is onze volgende stop. Dit park is totaal anders. Geen maanlandschap hier, wel een brede canyon geflankeerd door 2 gigantische rode zandsteen muren, 150 meter loodrecht omhoog. Zo recht en egaal alsof de aarde er met een gigantisch mes is opengesneden. Gewoonweg indrukwekkend en moeilijk uit te leggen of voor te stellen, je moet het gewoon zelf zien.

't Is moeilijk een favoriet te kiezen, beide parken zijn totaal anders en op hun manier zeer indrukwekkend. 't Is een geweldige uitstap en ook 's avonds is de afsluiter super als we met onze hele crew (Vin en ik, Sara, Lautaro, Ruth en Juliana) gaan eten in San Augustin.

sierra de las Quijadas

Sierras de Las Quijadas oftewel GODVERDOMME (Een kort verhaaltje voor het slapengaan)

Er was eens een Sierra de Las Quijadas, een natuurpark op een 125km van San Luis.
Volgens onze roughguide, een boek dat zich al meermaals bewezen had doorheen onze trip, was het kinderspel om dit wonder van de natuur te bezoeken.
Er waren een aantal te bewandelen pistes:

1) Gebruik van de lokale bus
2) Het zoeken van een auto + chauffeur
3) Een georganiseerde trip
4) Zelf een auto huren
5) Te voet oid
6) Bellen of Pa niet kan rijden
7) Combinatie van bovenstaande

1) Dit was onze eerste en meest logische keuze, des te meer omdat die in het boek werd aangeprezen en tevens omdat dit de goedkoopste en leukste manier zou moeten zijn.
Helaas Sinterklaas bleken er maar 2 bussen naar en van het park te rijden 1 om 7u ´s morgens en 1 om 19u30 ´s avonds, ook hierover was geen zekerheid en tevens leek +12u in de woestijn te zitten ons geen goed idee....
2) 100USD includes fuel and euh ... fuel = te duur
3) 260Pesos p/p (iets van een 150eur) = is belachelijk duur, zelfs volgens de organisator "Hey?! you guys are no Americans!"
4) 168Pesos = schappelijk
5) Dood
6) Geen optie want onze gsm werkt hier niet
7) ...

Afijn, na veel vijven en zessen, veel gevloek en een relatiecrisis was het dus optie 4 geworden, namelijk het huren van een wagen (Chevrolet Corsa).
Ook dit was niet geheel vlekkeloos verlopen maar uiteindelijk waren we toch op weg richting het reservaat. 125km asfalt met links struikjes en rechts, verassend genoeg, ook struikjes tot ...yep, weer zover het oog maar kon reiken.... Eenmaal ginder aangekomen beseften we maar al goed dat de huurwagen de beste keuze was. Vanaf de ingang van het park tot aan de canyon was het nog zo een 6km rijden over een gloeiend hete grindweg zonder maar ergens 1 streepje schaduw te vinden, temp in de namiddag was nog steeds net geen 40°C.... Het park zelf is het best te beschrijven als een enorme krater voorzien van enorme rode door de wind uitgesleten rotswanden... al bij al waren onze inspanningen om er te raken zeker de moeite waard en kon de terugtocht ingezet worden.



Vin geconcentreerd aan het rijden op de grind/kiezelweg (wie wil er immers bij 40°C een band vervangen omdat ie lek gereden is op een scherpe steen ?) en ikke geconcentreerd aan het rondzien om toch maar die ene capibara te spotten... Plots vliegt Vin zwaar in de remmen, springt uit de auto en roept: "Uitstappen!, en breng uw camera mee?!! Mijn reactie: "Een capibara, waar?!" Maar niets is minder waar, we lopen een meter of 20 terug en zien een harige bewegende steen... Of nee, een spin! Zo groot als mijn hand!!! Die op haar dooie gemak de grindweg oversteekt!!! Nog nooit eerder gezien, zo'n joekel, zomaar vrij in de natuur! :-)



Tot zover het verhaaltje over de Quijadas...

Argentinië I

Hier volgt een eerste verslag van onze trip naar Argentinië:

De reis begon in Buenos Aires, een prachtige stad! Ik was er meteen weg van en Buenos Aires heeft zeker een plekje verdiend in mijn eigen top 5 van de tofste wereldsteden. Gezellig, prachtige koloniale architectuur, gezellige buurten en sfeer. Net als Havanna, muziek op elk pleintje en hier in plaats van Salsa, de hyper sensuele Argentijnse Tango.


Na Buenos Aires zijn we enkele dagen naar Tigre gegaan, een verre uitloper van de stad maar al helemaal anders. Het is een beetje een klein ontspanningsoord weg van het stadsleven aan de Parana delta. We logeerden hier in een prachtige hostel bij Carmen en Javier en onze hoofdbezigheden waren terraskes doen en een boottochtje op de Delta. Je kan logeren op de verschillende eilandjes in de Delta of een restaurantje gaan doen,... Alles is er voorzien, zelfs benzinestations :-)


Intussen zijn we al een pak opgeschoten (toch een tijdzone of 1, we lopen nu 4u achter op Europa ipv 3u) en momenteel bevinden we ons in Mendoza, een stad aan de voet van de Andes, vlak bij de Aconcagua en daardoor rijk aan (smelt)water dat door kleine irrigatiekanaaltjes de bomen en parken van de stad van water voorziet...

Onze eerste stop op weg naar hier was Cordoba. We zijn er ´s ochtends om 7:15 aangekomen na een, vooral koude, nachtrit ....dankuwel airco! Gelukkig vonden we kortbij een hotel waar we al snel onze nachtrust konden inhalen alvorens de stad in te trekken. Cordoba viel eerlijk gezegd een beetje tegen, het is net als een muur vol putten en barsten die dringend eens geplamuurd dient te worden :) De Kathedraal had bv een beetje weg van een half weggespoeld zandkasteeltje en het stadspark was net een ocmw zonder dak. We hadden het er in ieder geval nogal snel gezien. De dag erna stond een "dagtripje" naar La Falda op het menu, La Falda is ongeveer een 50km ten noorden van Cordoba gelegen in heuvelachtig gebied (beetje zoals de Ardennen maar iets hoger). De rit ernaartoe was wel spectaculair, niet enkel om het uitzicht maar ook vooral door de massa´s oude wijven die steeds weer een strijd om een plekje op de eerste stoelen rij begonnen... Grappig was vooral het moment toen een van hen zich bukte om wat kleingeld op te rapen net toen de chauffeur op de rem ging staan...
Twee dingen werden al gauw duidelijk:
1) Ze had geen lingerie van Marie Jo aan.
2) We zagen nog andere rem sporen dan die van op het asfalt ;)
La Falda zelf was niet heel speciaal, er stond een enorm verlaten hotel vanuit de 19de eeuw. Helaas was het er niet toegestaan om foto´s te nemen dus we hebben dat hotel maar links laten liggen en zijn maar aan een flinke wandeling begonnen.

De dag erna zijn we uit Cordoba vertrokken richting San Luis, een eerste dagrit (van 7u) waar we vooral nieuwsgierig waren naar het landschap dat we zouden tegenkomen. Kort gezegd, een enorme leegte die enkel gevuld is met boskes van ongeveer 1,5mx1,5mx,1,5m met daarnaast wat dor gras tot zover het oog maar kon reiken... Dit alles werd dan af en toe afgewisseld met een bergketentje van toch wel een meter of 2300 hoog...


San Luis dus, daar we vrij laat op een zaterdagmiddag aankwamen was het vinden van een slaapplek iets moeilijker dan normaal, het stadje zelf gaf een rustige indruk en, het was ook de eerste stad die eindelijk werk had gemaakt van het heraanleggen van de voetpaden. Verder was het er gezellig zonder meer, eindelijk terug volop zon en....veel terraskes. De dag erna hebben we een bijzonder restaurantje ontdekt, het was zeer klein, ovaalvormig en gelegen naast een garagepoort. Verder onderzoek vertelde ons dat dit restaurantje niet meer was dan een voormalig portierslogeke... misschien ook iets voor op den atlas ? We hebben daar goe gefret en weinig betaald, wat hebt ge nog meer nodig.... een fles wijn ? Ook die was er !

Ciao!