travelthoughts

Al reizend door een land heb ik nooit veel contact met de politie, waarschijnlijk maar goed ook want waarom zou je de politie nodig hebben tenzij er iets gebeurd is... De weinige keren dat ik in aanraking ben geweest met de politie was dat gewoonlijk omdat ik de weg niet wist en er vanuit ging dat de toevallig aanwezige politie-agent me wel zou kunnen helpen, meestal verloopt dat als volgt: "Sir, do you speak English? I have to go to... " en duw hem dan een kaart onder zijn neus. En meestal blijkt dan dat hij geen Engels spreekt EN geen kaart kan lezen zodat ik nog geen stap verder ben...

Toch één keer is er wel degelijk wat gebeurd en werden we in het plaatselijk politiebureel verwacht om onze papieren terug te krijgen en een verklaring af te leggen... Op dat moment een alles behalve prettige belevenis maar nu achteraf bezien toch wel een hilarisch tafereel...

Einde jaar 1999 de millenniumkoorts woedde volop. Ik was naar Tunesië gereisd om een bezoekje te brengen aan Margot die daar op dat moment woonde en werkte en samen met nog enkele vrienden zouden we nieuwjaar vieren. De avond voor oudejaarsavond kregen we echter een verkeersongeval en werden we afgevoerd naar het "universitaire" ziekenhuis van Monastir, de toestanden daar waren schrijnend. Uiteindelijk viel het met ons allemaal nog mee en mochten we het ziekenhuis redelijk snel verlaten, alleen werden we de dag nadien in het politiebureau verwacht om een verklaring af te leggen en onze paspoorten terug te krijgen...

We waren stipt op tijd bij de politie, nog een beetje stijve spieren van de klap en we mochten vrijwel meteen een klein kantoortje binnen. Een kaal kamertje met een klein raam, en een flikkerende TL-lamp. In het midden stond een kleine houten bureau met daarop een aftandse Olivetti-typemachine. Voor het bureautje stonden 3 houten stoelen op een rij waarop wij plaats mochten nemen. De "flik" van dienst genoot nogal wat aanzien, hij had immers de "eer" om 3 toeristen te verhoren. Hij nam plaats achter zijn bureau, opende de bureauschuiven. Links papier, rechts carbonpapier, de verklaring moest immers in het 5-voud worden opgesteld. Alleen al het papier in de schrijfmachine steken nam 5 minuten in beslag. Dan volgde een verhoor, in het Frans. We werden elk om de beurt verzocht onze versie van de feiten te geven, met regelmatig een 5 minuten durende tussenpauze als er nog maar eens papier in de oude Olivetti moest gestoken worden. Wanneer alles zorgvuldig genoteerd was kregen we de documenten onder onze neus geduwd om te ondertekenen... Een klein probleem, die schrijfmachine was een Arabisch ding en dus slaagden wij er niet in ook maar iets te lezen van het ons voorgelegde pagina's lange document. Er moest een vertaler komen om het document voor te lezen maar die was natuurlijk niet onmiddellijk ter beschikking, uiteindelijk heeft één van aanwezige politie-agenten die een woordje Frans sprak de verklaring in't kort samengevat. Ondertussen waren wij het daar allang moe, vooral dat houten stoeltje was vreselijk ongemakkelijk en dus hebben we de boel maar ondertekend. Wat er nu juist instond is tot op heden nog steeds een raadsel, misschien was het wel een huwelijksakte want als er iets was wat die Tunesiërs wel zagen zitten was het trouwen met een Europese. Maar wij kregen onze paspoorten zonder veel problemen terug en hebben er verder nooit nog iets van gehoord. Eind goed al goed... en hoewel we de echte millenniumgekte dus gemist hebben is alles toch nog goed afgelopen.

Naar Blog overzicht

Tijdens het reizen maak je een groot deel van je avonturen mee in de bus, je spendeert dan ook een groot deel van je tijd in de bus. Het is immers niet overal even vanzelfsprekend om 50km in een uur af te leggen, de staat van het wegdek, het landschap en de staat van de bus zijn allemaal factoren waar we hier in België zelfs niet bij stilstaan als we ons verplaatsen... In een heleboel landen vallen die verplaatsingen al bij al nog wel mee, andere landen zijn dan weer legendarisch, zoals Ecuador en Nepal beiden o.w.v. de aanwezige bergketens, Cambodja o.w.v. de staat van de wegen/paden en natuurlijk Laos, waar men op het moment van onze doortocht aan grootschalige door het westen gesponsorde infrastructuurwerken was begonnen. De wegen, als ze er al lagen, vielen dus mee buiten dat er af en toe nog ergens enkele kilometers asfalt mankeerden... Die wegen kwamen in Laos dus langzaam maar zeker in orde, maar kwa organisatie van openbaar vervoer was het toen allemaal nogal primitief, alles werd gebruikt om je te verplaatsen, trucks, bussen,... en vaak was het niet duidelijk of er al vervoer was en wanneer dat dan wel zou komen. Als het dan al kwam was het vaak zo tergend traag en oncomfortabel dat 100 km afleggen al snel veranderde in een helse uitputtende dagtocht. Laos heeft ons dan ook geïnspireerd tot het schrijven van het buslied, 't is gebaseerd op "Ik heb een tante in Marokko en die komt, hiep hoi"

Foto: Edwin Galang

Het buslied.

Ik neem een bus in Laos als ie komt, Hiep Hoi
Ik neem een bus in Laos als ie komt, Hiep Hoi
Ik neem een bus in Laos, ik neem een bus in Laos
Ik neem een bus in Laos als ie komt, Hiep Hoi

En we zitten met z'n 100 in die bus, Hobbel Hobbel

Er is maar plaats voor 50 in die bus, Trek Duw

We plakken aan de stoelen met ons vel, Plak Plak

Of de motor die wordt heet onder je gat, Zweet Zweet

Met je kont op een zak rijst in het gangpad, Ai Ai

Barsten in de voorruit, niets meer te zien, Krak Krak

En gaten in het dak van de roest, Roest Roest

De banden die zijn kaal en lopen leeg, Psssh Psssh

Geen reservewiel en klapband bovendien, Knal Knal

De chauffeur trapt op z'n rem en redt een kip, Iiieeet Iiieeet

Mens dier vracht geen verschil, komen doe je waar je wil, Joe Pie
Mens dier vracht geen verschil, komen doe je waar je wil, Joe Pie
Mens dier vracht geen verschil, Mens dier vracht geen verschil
Mens dier vracht geen verschil, komen doe je waar je wil, Joe Pie, Iiieeet Iiieeet, Knal Knal, Psssh Psssh, Roest Roest, Krak Krak, Ai Ai, Zweet Zweet, Plak Plak, Trek Duw, Hobbel Hobbel, Hiep Hoi!

Naar Blog overzicht

... Always in cloudless summers and white shining glory... [Homerus Odysee]

Mount Olympus is met zijn 2919m de hoogste berg van Griekenland, de top, het hoogste punt is Mytikas, de tweede hoogste top is Skolio met 2912m. De voet van de berg ligt in de stad van de Goden, Litochoro. Volgens de Griekse mythologie is de berg de thuis van de 12 Olympiërs, de belangrijkste goden in het Pantheon. De Goden zoals Zeus dwaalden rond op de berg, verder geloofden de oude Grieken dat toen Gaia (Moeder Aarde) het leven schonk aan de Titanen (de voorouders van de Goden) ze hen een berg als troon gaf. Chronos was de jongste en machtigste Titaan en hij kreeg Mount Olympus als troon...

Mount Olympus! Iets mythisch, iets machtigs, iets heroïsch! De berg oefende een aantrekkingskracht op mij uit zoals de noordpool op de naald van een kompas... Ik zou hem gaan beklimmen. Onderweg in Griekenland waren we Dayton al tegen het lijf gelopen, ook hij had dezelfde plannen en Andrew die was altijd wel te vinden voor een avontuur met stoer verhaal achteraf... We hadden dus een heus team, we waren met 4. We zouden vertrekken vanuit de stad der Goden, Litochoro... Het was allemaal prachtig, de voorbereiding liep van een leien dakje, het weer zag er goed uit: aangenaam nazomerweer, inkopen, een slaapplaats op de berg reserveren (dat moest in de enige refuge die nog open was, het was ondertussen immers eind oktober en de andere refuges waren gesloten voor het komende winterseizoen), een laastste stevig avondmaal en een goeie nachtrust.

Hoe groot was de desillusie dan ook toen bleek dat het op onze grote dag pijpenstelen regende, het water viel gewoon met bakken uit de hemel, het was koud, het waaide... Ons plan: vertrek om 8.00u vanuit Litochoro, trekking door een kloof langs een rivier, tot op 1100m, een tocht van ongeveer 5u, dan het eerste deel van de beklimming tot de refuge op 2100m nog eens 3u zonder rusttijden, eet- en drinkpauzes, in totaal dus een 8u durende stapdag... Maar om 8u is het weer te slecht, om 9u is de regen iets minder... Dit is onze kans, nog langer wachten en we moeten op zoek naar een lift tot op het 1100m-punt anders halen we de refuge nooit op tijd (op tijd betekent hier voor het donker wordt)...

En dus vertrekken we... We waren goed voorbereid, op één ding na, het regenweer, dat hadden we totaal niet zien aankomen en we hadden dus ook geen aangepaste kleding. Na een goed uur stappen waren we doornat, na nog eens een uur stond het water ons in de schoenen, en na nog een uur begonnen we het koud te krijgen, dus werd het tempo verhoogd... Na 4u stappen hadden we het echt koud en kregen we honger, stoppen om te eten had echter 3 nadelen, we moesten stilstaan en kregen nog meer kou, we moesten onze rugzakken opendoen en dan zou ook de inhoud daarvan nog nat worden en ten derde het tijdsverlies, we waren immers al aan de late kant vertrokken... En uiteindelijk zo groot was de honger ook nog niet, een banaan zou wel volstaan... En zo leek het in eerste instantie ook, alleen merkten we niet dat onze energie stilaan opraakte dat ons tempo zakte evenals ons humeur en onze motivatie maar terugkeren was ondertussen geen optie meer aangezien we ondertussen halfweg waren en ver van de openbare wegen dus een mogelijkheid om te liften was er niet. Om 15u in de namiddag bereikten we pas het 1100m-punt en dan moest het steile werk nog beginnen... Wij waren echter allang doodop...

De klim tot aan de refuge op 2100m was afzien door de kou, de regen, de honger, de vermoeidheid, het gladde pad,... Mede door het slechte weer was er niets van uitzicht en leek er geen einde te komen aan die klim, bovendien viel de avond heel snel en begon het vroeger dan normaal te schemeren. Tegen die tijd was de moed ons al helemaal in de schoenen gezakt en vreesden we een zeer koude natte nacht onder de blote hemel maar onder het wakend oog van de Goden op de berg, het zou een gevecht tegen de elementen worden... Groot was dan ook de opluchting toen we uiteindelijk in de pikkedonker enkele lichtjes zagen, op dat moment zaten we al in de sneeuw maar we hadden het gehaald, we hadden de refuge bereikt!!!

And believe me, het gevoel dat ik had toen ik daar (letterlijk) binnenviel was onbeschrijfelijk!!! Misschien leunt volgende quote uit Trainspotting nog het best aan bij wat ik toen voelde:

Take the best orgasm you've ever had...

Multiply it by a 1000...

and you're still nowhere near!

Het beste moest toen nog komen: de open haard met een bankje ervoor, speciaal voor de "verkleumde zwervers"... En Bouletten in Tomatensaus, het enige eetbare dat er nog was. De bewoners stonden immers op het punt om na dat weekend ook de berg af te dalen en de refuge te sluiten voor de winter. Ik weet zeker dat ik het onder normale omstandigheden nooit had binnengekregen maar ze hebben gesmaakt, niet te geloven!!!

De nacht was onvoorstelbaar koud maar daar heb ik niets van gemerkt, ik heb geslapen als een roos! De volgende ochtend was de refuge gehuld in een dichte mist en lag alles onder een dikke laag sneeuw... Onder die omstandigheden mochten we niet naar Mytikas klimmen wegens te gevaarlijk, dus ging de tocht naar Skolio. Annick bleef in de refuge, ik heb nog een poging gewaagd maar had teveel spierpijn en kou en heb rechtsomkeer gemaakt. Dayton en Andrew made it all the way tot Skolio waar ze elk een sneeuwbal in de diepte gegooid hebben. Zicht over de omgeving was er door de weersomstandigheden niet, spijtig... Maar door diezelfde slechte omstandigheden zijn we een dag langer op Mount Olympus gebleven, de dag van onze afdaling was het weer al stukken beter en konden we toch nog genieten van de natuur en de omgeving. Hoewel we de top niet hebben gehaald heeft Mount Olympus toch een blijvende indruk nagelaten en een motivatie om nog eens terug te keren naar Griekenland!

Naar Blog overzicht

Terwijl de gemiddelde Sunsnacks- en JetAir-klanten denken dat Griekenland een groep van 5 eilanden is: Kreta, Corfu, Santorini, Kos en Lesbos, waar de voertaal Duits is, de 2de taal Nederlands en het nationale gerecht Bratwurst mit Zauerkraut, bestaat er ook nog zoiets als Griekenland... Een groot Europees land met een rijke geschiedenis, met Athene als hoofdstad, met in het zuiden het Peloponnesische schiereiland, met de historische steden Olympia, Delphi, Sparta en vele anderen en met in het Noorden Mount Olympus of de berg der Goden. Wel over dat Griekenland gaat het hier.

Het was 8 oktober 2000, dag van de gemeenteraadsverkiezingen in België en dus was ik als goede Belg onderworpen aan de stemplicht. Maar welk beter excuus is er om hieraan te ontglippen als "sorry jongens, ik ben er weer mee weg"? Ik had een vliegtuig te halen, Brussel-Athene. In Athene was het prachtig nazomerweer, eigenlijk heerlijke zomertemperaturen waar de heetste kantjes al vanaf waren, aangenaam terraskes weer. We deelden een kamer met 6 in een jeugdherberg en hadden meteen een bende bij elkaar om Athene te verkennen, een bont gezelschap van Australiërs, een Duitse, een andere Belgische en Annick en ik. En Athene verkennen hebben we dan ook uitgebreid gedaan, inclusief de terraskes, tot in de vroege uurtjes!

Onze tocht door Griekenland heeft ons van Athene naar Nafplio, Mystras, Kalamata, Olympia, Nafplios, Delphi, Litochoro, Mt Olympus en terug naar Litochoro gebracht. Vandaar hebben we een oversteek naar Igoumenitsa gemaakt en dan de boot op naar Corfu voor nog enkele dagen platte rust, die hadden we toen wel verdiend...

De belangrijkste herinneringen aan Griekenland zijn het prachtige landschap, Olympia, Mount Olympus en natuurlijk onze 2 reisgenoten Andrew en Dayton, 2 Australiers. Andrew was 1 van onze "roommates" in Athene en is de hele trip met ons meegereisd. Dayton hebben we in Sparta leren kennen, hij was met de fiets door Europa aan het trekken en met hem hebben we onze plannen gesmeed om Mount Olympus te beklimmen.

Van de historische stad Olympia is niet zo heel veel bewaard, toch heeft de plek iets magisch, het is hier dat de Olympische spelen zijn ontstaan, het was de allereerste "neutrale" plaats op aarde. Alle oorlogen werden voor de spelen even vergeten. De eerste looppiste, recht in plaats van Ovaal, ze was 600 HBF lang of te wel 600 x 32.04 cm, ongeveer 192 m; die HBF stond trouwens volgens de tijdens ons bezoek aan Olympia genomen nota's voor Voet en meer bepaald de maat van voeten van Heracles. Een mogelijke verklaring voor HBF zou dus "Heracles Big Feet" kunnen zijn want omgerekend zou dat zo ongeveer overeenkomen met schoenmaat 52. In het prille begin waren er enkel loopnummers en in plaats van rondjes moesten de athleten heen en weer lopen. Voor mij één van de interessantste historische sites die ik in Griekenland bezocht heb, hoewel er sites zijn waarvan er meer bewaard is gebleven sprak Olympia toch het meest tot mijn verbeelding.

Een ander groot avontuur was de beklimming van Mount Olympus... De omstandigheden waren hels, het prachtige weer van de weken voordien had plaatsgeruimd voor een heuse zondvloed, afzien, afzien en verschillende keren doodgaan... Er waren momenten waarop we het niet meer zagen zitten maar de herinneringen achteraf zijn geweldig, herinneringen voor het leven! En om van onze algehele uitputting te bekomen hebben we onszelf getrakteerd op enkele dagen "platte" rust op Corfu waar we logeerden bij een kennis van Dayton, een oud vrouwtje dat op het gigantische landgoed leefde waar de Bondfilm "For your eyes only" is opgenomen. En buiten Trivial Pursuit en kaarten was die film dus verplichte kost tijdens de avonden op dit prachtige landgoed...

En helaas aan alle mooie liedjes komt een einde en het was dan ook enkel en alleen omdat ik aan mijn eerste job moest beginnen dat ik niet langer in Griekenland ben kunnen blijven...

Naar Blog overzicht

Hoewel ze allemaal verschillend zijn, zijn ze toch allemaal gelijk, luchthavens...

Afhankelijk van hun grootte herbergen ze honderden op dat moment havenloze mensen. Op weg naar ergens, op weg van ergens, zijn ze even nergens. De luchthaven is een soort niemandsland, een geïsoleerde plek, met een geïsoleerde atmosfeer. Eens in de transitruimte hermetisch afgesloten van de buitenwereld, afgesloten van alles wat er om de luchthaven gebeurd. De enige manier om weg te raken is het vliegtuig.

Er heerst drukte, chaos, maar toch is die chaos gestructureerd. Je kan er verloren lopen en je kan je er verloren voelen. Je moet er wachten, soms even, soms uren...

Om de mensen bezig te houden zijn er winkels, ze zijn overal hetzelfde, parfum, tabak en alcohol, je hebt er één gezien, je hebt ze allemaal gezien. Mensen gaan er binnen en komen weer buiten, de vrouwen gevolgd door een walm van wel 10 soorten parfum die wegens toch niets anders te doen uitvoerig getest zijn, de mannen met plastiek zakjes gevuld met een sloef sigaretten en als het even kan een maxi fles van de één of andere sterke drank. Soms is het andersom, een zakenvrouw die om de stress te bedwingen zich laat verleiden tot het kopen van een "familypack" light sigaretten en een fles sherry, een romantische ziel die de grootste cadeauverpakking van Chanel N°5 met zich mee draagt voor zijn achtergebleven geliefde...

In grote luchthavens zijn er meer winkels, bookshops waar mensen ijlings op zoek gaan naar wat 'last minute' leesvoer, een boek, een tijdschrift, een krant om toch maar een idee te hebben van wat er zich afspeelt buiten die cocon waarin ze zich bevinden. Soms nog enkele boutieks om aan zeer aan inflatie onderhevige prijzen nog snel een das te kopen, een sjaaltje, een hoed, een zonnebril,... Ook populair is electronica, batterijlader vergeten, geen adaptor, het is allemaal nog te vinden en wat zou men anders doen dan zich laten verleiden door al die flashy High Tech toestelletjes...

Interessant zijn de scouvenirshops, meestal chique winkels die de grootste prullaria en kitch verkopen aan prijzen die het 10-voud zijn van wat je ervoor betaald in de straten buiten die beschermde atmosfeer van de transitzone. Hier vind je mensen die in een impuls beseffen dat ze nog geen scouvenir hebben gekocht voor de één of andere neef. Ze moeten dat op't laatste moment nog goedmaken door snel een zogenaamd originele prul te kopen. Een prul die na hun bezoekje aan de reeds lang vergeten neef ergens diep onderaan een kast of op zolder verdwijnt.

Wat mij nog het meest kan bekoren aan een luchthaven is "the quiet sitting area" als die er al is of "the prayer room", niet zoals het laatste doet vermoeden om een schietgebedje ten hemel te richten uit plots opgedoken vliegangst... Neen, gewoon omdat deze 2 plaatsen de enige plaatsen zijn waar je op je gemak kan zitten, als het even meezit zelfs uitgestrekt in een heerlijke chaise longue. Je wordt er niet gestoord door de drukte, door het lawaai, zelfs niet door de luchthavenomroeper die in het meest erbarmelijke Engels de voor hem ontuitspreekbare naam van een verloren gewaande Hollander tot 10 maal toe moet afroepen...

Laat mij maar rustig relaxen, iPod op, boek bij de hand en stil wegdromen van mijn eindbestemming...!

Naar Blog overzicht

Ok, ik moet toegeven, in die 10 jaar was't niet altijd met m'n rugzak. Eén keer heb ik me laten verleiden tot een zogenoemde pakketreis, 8 dagen Kreta (Matala) halfpension, lastminute in de 3de week van augustus. Ik was toe aan vakantie, Kreta leek wel de plek...

Over het hotel en het eten viel niet te klagen en het weer dat hebben ze in Kreta ook niet in de hand. Daar waren we dus midden in een Griekse hittegolf. Temperaturen richting 50°C, brandende zon, nagenoeg nergens schaduw en alles verdroogd, voor de mooie natuur moesten we het dus ook al niet doen. De stranden dan, die waren wel mooi, maar het zand was te warm om over te lopen, het brandde aan je voetzolen. Nuja, er zijn natuurlijk altijd van die fervente zonnekloppers die het niet kunnen laten als een goed ingevet stuk vlees op de grill te gaan liggen, 10 minuutjes de voorkant, 10 minuutjes de achterkant, een dipje in zee en het ritueel kan van voor af aan beginnen. Ondertussen worden liters zonnecreme gesmeerd, er zorgvuldig op lettend dat geen enkele vierkante centimeter van hun nu al helemaal verrimpeld vel wordt vergeten...

En dan zijn er de terrasjes, cafés, restaurants, pubs en clubs waarmee de kustlijn en kleine dorpjes bezaaid zijn. Menukaarten in alle grote Europese talen en zelfs in't Nederlands, het traditionele Griekse eten heeft plaats geruimd voor "Bradwurst mit Zauerkraut" en "biefstuk friet" en "Fish and Chips", alles om de toerist zich thuis te laten voelen. Want ga je daarvoor niet op vakantie, om je te ontspannen, alles te hebben wat je thuis ook hebt alleen in een andere omgeving. De lokale bevolking lijkt wel verbannen, cultuur is van absoluut geen belang, de toerist wil een thuis ver weg van thuis...

En daar zaten we dus thuis ver weg van thuis in de verzengende hitte, Belgisch bier te drinken en biefstuk friet te eten... Hoewel de Ouzo, zowat het enige Grieks nog te vinden op Kreta, ook vlotjes binnenging. Want ja, Ouzo wordt niet verbannen, als er iets is dat een toerist moet kunnen navertellen is het wel hoe zat ie niet geweest is van de lokale sterke drank. Die straffe verhalen moeten immers de indruk wekken dat men zich heeft ondergedompeld in de vreemde gewoonten van de plek waar men is geweest.

Last but not least zijn er nog de niet te missen uitstappen, allemaal netjes georganiseerd door de touroperator die voor woekerprijzen, naïeve toeristen in een groep plaatst en ze met een of andere gids (bij voorkeur een geïmporteerde die de taal van de groep in kwestie spreekt en zijn les mooi van buiten kent) op pad stuurt. Voor de "jeugd" is daar natuurlijk zo iets als een "jeepsafari", ben je even gezegend als een overjaarse zak vindt dat ie dat ook nog eens gedaan moet hebben alvorens definitief de pijp aan Maarten te geven...

Een tocht door de Samaria Kloof, maar welke gek voelt zich geroepen om bij 50°C een dagtocht over "ruw" terrein te gaan doen? Wel dat zijn natuurlijk opnieuw die overjaarse zakken die in eigen land al liggen puffen wanneer de temperaturen boven de 25°C stijgen, maar op verlof moeten ze zichzelf nog eens bewijzen en dat alles voor de foto voor het nageslacht... Ondergetekende heeft in elk geval bedankt voor de eer...

Als klapper op de vuurpijl is er de Cruise naar Santorini, opstaan op een onmogelijk uur, als een kudde vee naar de haven van Rethymnon getransporteerd worden, om ten slotte op een ferry gezet te worden voor een tocht van 6u naar Santorini waar het zo mogelijk nog heter is maar waar je wel op een stinkende ezel de rots op naar boven wordt gedragen. Aldaar kan je langs de 1001 souvenirwinkeltjes die allemaal dezelfde shit verkopen, je krijgt 10 minuten tijd om op een terrasje te zitten alvorens in de verte de scheepshoorn al begint te schallen en de ferry zich opmaakt voor de opnieuw 6u durende terugtocht. En dan ben je nog een gelukkig mens als je niet zeeziek wordt, want voor hetzelfde geld lig je 12u te kotsen en dat allemaal tijdens je welverdiende jaarlijkse rustperiode.

Neen, ik kan je verzekeren, ik was blij toen ik na een week van dat eiland kon. En wat een ontspannende vakantie had moeten zijn, was eerder een periode van ultieme stress... Maar 1 ding heb ik geleerd, je moet het eens gedaan hebben om te weten waarover je spreekt. Let wel, één keer en daarna nooit meer.

Naar Blog overzicht

Ierland juli 1996... Mijn eerste trip, met z'n vieren waren we. Bedoeling was een studievriendin van ons te gaan opzoeken in Limerick, van die gelegenheid zouden we dan ook gebruik maken om Ierland zelf wat beter te leren kennen.

En Oh, wat waren we nog jong en onbezonnen... Met rugzakken zo vol, zo zwaar, alles hadden we bij van een hele garderobe en schoenenkast tot een eigen dak boven ons hoofd onder de vorm van een tent, die we achteraf bezien eigenlijk beter niet hadden meegesleurd want gedurende heel de trip is het ding slechts 2 keer opgezet. Op de luchthaven luidde het verdict dan ook 19 kg, een troost was dat 2 van mijn reisgenoten nog meer bij hadden (hoe zat dat weer met die "tussen 20 en 30% van je eigen gewicht regel"??). Als ik nu 10 jaar later terugkijk op hoe ik heb lopen zeulen met die vracht, kan ik mij bij God niet meer herinneren hoe ik dat ooit heb kunnen dragen. En dragen dat hebben we gedaan, zelfs tijdens een heuse dagtocht naar Blarney Castle voor de beroemde kus om meer spraakzaamheid, niet dat het daaraan mankeerde hoewel na een hele dag zwoegen met 19 kg op mijn rug was elke vorm van conversatie al een enorme inspanning.

3 weken duurde onze tocht, ze bracht ons van Dublin via Cork, Blarney, Bantry, Killarney, Limerick, Kilkee, Doolin en Galway terug naar Dublin. En 10 jaar na datum is het moeilijk om over elke plek nog iets te schrijven, anderzijds kan ik mij sommige plaatsen nog levendig herinneren.

Cork en Limerick waren (zijn) grote steden, heel erg veel tijd hebben we er niet doorgebracht. In Limerick logeerden we bij Cora en van daar zijn we naar Kilkee gereisd waar Cora's familie de zomer doorbracht in een vakantiehuisje en waar we enkele dagen van hun gastvrijheid hebben genoten. Killarney en Kilkee waren kleinere gezellige stadjes waar altijd wel iets te beleven viel. In Killarney kregen we zelfs de eer om tot Roadies van een plaatselijke rockband benoemd te worden, dit had als grootste voordeel dat we nog in de pub konden blijven tot na sluitingsuur. Tot ons groot plezier zijn we diezelfde band ook in de buurt van Kilkee nog eens tegengekomen waar dat voordeel eindigde in een nadeel want eens pubs en clubs gesloten is iedereen slapen, zelfs taxichauffeurs... En dus zaten wij zonder vervoer terug naar Kilkee en zijn we na een nacht vol omzwervingen: van in een bocht onder een straatlamp, via een Ford Fiesta en onder de kerktoren, toch in een zetel terecht gekomen om wat er nog van de nacht overbleef weg te slapen... En de volgende ochtend al liftend terug te keren naar Kilkee waar men al een zoekactie naar ons gestart was.

Galway is een bruisende studentenstad, altijd en overal ambiance, alleen waren wij net iets te jong om toegelaten te worden tot de nachtclubs. Zelfs in het gezelschap van onze 2 Canadese vrienden Greg en Ash slaagden we er niet in. Restte ons een pintje drinken op straat bij de deur van een pub... En natuurlijk is ook Dublin een toffe stad!

En Doolin, zaaalig Doolin, een dorpje, toen nog een straat groot, die straat kwam uit op een camping en over de muur van de camping waren er nog wat rotsen en dan de zee. Allemaal heel spectaculair en toen nog behoorlijk ongerept. De busrit naar daar was net als alle busritten in Ierland toen behoorlijk spectaculair, door de rotsen over smalle weggetjes, langs cliffen, steile hellingen, enz... In de bus zaten de 2 Canadezen, Greg en Ash, ook zij gingen naar Doolin en ook zij wilden kamperen. Het begon met een wedstrijdje om als eerste de tent op te zetten, wij wonnen, dan dienden de beide tenten als goal voor een wedstrijdje voetbal, zij wonnen... De eindscore was gelijk en dus moest er gevierd worden in 1 van de 2 pubs in Doolin. En hoe klein het dorpje ook moge zijn, die 2 pubs zaten vol, heel veel sfeer en ambiance, volksmuziek, die Ieren allemaal even vriendelijk en de Harp, Kilkenny en Guinness die vloeiden rijkelijk... De koppijn de volgende dag was navenant maar een stevige wandeling langs de prachtige rotsachtige kust heeft dat helemaal opgelost.

En zo zijn mijn belangrijkste herinneringen aan Ierland neergeschreven en had ik het reisvirus helemaal goed te pakken!

Naar Blog overzicht

(vlieg)tickets
paspoort, visum,...
andere reisdocumenten (verzekering, WHO-boekje,...)
medical stuff (oa. mijn mini rough guide to travelhealth)
pillamp, zakmes
camera's, witzwartfilmkes, batterijen + lader, geheugenkaarten
iPod, batterijlader
pennen, note-boekje, reisgids, leesboek
rugzak
slaaplakentje
2 broeken, 5 T-shirts, 1 lange mouwen, (regen)jasje
ondergoed en sokken
teenslippers
toiletgerief (shampoo, douchegel, zeep, tandpasta, tandenborstel, kam, gel, zonnecrème,...)

Naar Blog overzicht

Anno 2006 heb ik er een decennium opzitten van frequent reizen met mijn trouwe metgezel, mijn rugzak. Na 10 jaar draagt die rugzak de sporen van gebruik met veel trots en na 10 jaar draag ik die rugzak nog steeds met evenveel trots. Die rugzak is zowat het enige voorwerp dat overal is geweest waar ik ben geweest.

Om de toffe herinneringen, anekdotes enz. levend te houden start ik deze blog. Het zal een soort van samenraapsel zijn van mijn reisdagboekjes, nota's en herinneringen. Verder zal deze blog mij helpen af en toe een verslagje te schrijven als ik weer eens op pad ben.

Veel leesplezier!

Naar blog overzicht